Volta a normalidade

Coa volta a casa de quen faltaba, instalase de novo na vida esa monotonia cotidiana da que un tende a queixarse e sen embargo bota a faltar de seguida. Parece que Barcelona esta no mesmo sitio e que nas Ramblas e no Barrio Gotico o campo magnetico ten a mesma intensidade de tempos pasados. Seique a musica no Palau sona armoniosa e nos restaurantes se come de maravilla. Pero tamen che tran noticias de P. Dinche que esta moi so e que perdeu a chispa que lle bailaba nos ollos. E a tristura enche de neboa a estancia. Ben e certo que a todos nos desazona algo encarar a costa abaixo dos 50. Pero facelo crendote so da vertigo. Un valeiro que che sube polas tripas arriba ata a gorxa, facendoche costosa a respiracion. Sumerxido un nesta sociedade acritica e anestesiada, penso en voz alta -nesta madrugada de sabado- nos amigos que decidiron ir por un carreiro a marxe do que sigue a maioria (seguimos ainda que pese). Outras maneiras distintas de agardar que cada madrugada o Sol atravese o pano de tercipelo negro da noite. Outras escalas de valores. Por eso entendo moi ben o valeiro que ten nas tripas o meu amigo P cando se ergue todas as mañas para ir o traballo. Seguro que bota a vista atras desde o cumio do seu outeiro particular e, vendo as curvas do camiño, matina que a pesar de todos os intentos o destino xa tiña programado o rumbo da sua nave. ¿Mereceu a pena a batalla?, pensara. E recordo tamen os traxes blancos de J, o dandy expedientado pola Universidade franquista que queria facer un listado dos pisos de estudiantas que habia en Compostela, e non precisamente por interes estadistico. Aquel que che deixaba enriba da mesa o ultimo Granma e che regalaba libros de Jorge Amado. O que, invitado a comer coa disculpa de cumplir anos, che traia un reserva de Rioja do 1953, que sabedeus de onde sacaria e o que teria que pagar por el. Como esquecer o seu berro contra o mundo cando se veu para aquela casiña de pedra (o lado do mar de Castelao, Manuel Antonio e Dieste) que a cociña de leña aromatizaba a diario. Un dia en Compostela botaba chispas contra todos os que van (imos ainda que nos pese) por camiños asfaltados, mentras recorriamos as aulas magnas que tanto abundan na Raiña. Abrigo longo e gorro bolchevique coa estrela encarnada. Pouco tempo despois a prensa recollia que aparecera morto no piso que lle deixara sua nai. Morreu de soedade. E tamen o outro J: o excelente estudiante que adquire conciencia social e pasa do Colexio Maior o marxismo-leninismo combativo. Cambiar Camino por un Novelargo pode parecer esaxerado. Un dia de veran de fai xa moito tempo escoitei a noticia de que aparecera morto nun monte: unha compañeira de armas axusticiarao aducindo que era confidente da policia. E non podo evitar que ainda hoxe me sinta culpable de non sei moi ben que. En noites asi, a banalidade de certas trincheiras faise mais agresiva e un tende a pensar si merecera a pena seguir lanzando octavillas racionales contra posicions nas que o instinto goberna. Se non sera mellor tirar a toalla e colocarse a barlovento, o abrigo do outeiro. Deixar que as apisonadoras desas maquinarias que se chaman partidos politicos vendan o seu pensamento de plastilina sin a area no zapato que pretender ser este pedregal en mancomun. Alguns dos que lle falo coñecian moi ben o que se esconde detras das letanias dos predicadores profesionales que se asemellan moito os vendedores de mantas ("Señoras y señores, que las mantas no son cobertores") que andaban polas feiras nos anos 50. Pero xa Toni Negri aseguraba que non habia nada que facer. Pensando nos meus amigos, no vivos e nos mortos, fixen unha traduccion ortograficamente eclectica dunha das cancions dese frances que tanto estimo. Esta considerado un himno a amistade, polo que espero que lles guste tanto como a min.

Etiquetas de Technorati: Betanzos,blancolexitimo,Georges Brassens