Hoxe é un día triste

Aló polo 74 un tiña 21 anos. E Compostela era o centro do mundo. Naqueles pisos dos rojos máis vellos sonaban moito os arxentinos: Atahualpa, Larralde e Facundo Cabral. Para un leira con sombreiro de palla recén chegado da emigración, nada máis próximo que o orfo pobre e revolucionario de Facundo. Anarquista e católico: dualidade que solo os que saben o significado profundo dos dous términos son capaces de entender. Non hai moitos meses tivemos aquí unha conferencia dun anarcocatólico: demostrouse que solo uns poucos entenden o significado último dos términos. Matárono os de sempre: os que saben quen son os que realmente poden cambiar as cousas. Uns anarquistas falando de queimar iglesias non son máis que un estereotipo: non poñen en peligro máis que a tranquilidade de catro velliñas de misa ás oito. Non son capace de cambiar nada, tendo como teñen a razón da súa parte. O poder real ponlles a zanahoria diante para encirralos contra quen xa non pinta nada nas sociedades occidentales modernas. Non saben onde está o poder, non entenden que o poder o teñen aqueles que ordenan que Endesa sexa absorbida por unha empresa tres veces máis pequena: Gas Natural. Non compre ser moi espabilado para vislumbrar que un voluntario de Cáritas que trata de darlle de comer ós seus veciños é bastante máis respetable que eses que visten uns traxes de progres que sempre lles quedan anchos. En fin, que o Facundo matárono