Os Cridens

Hai cancións que non sabes o porqué che producen sensacións particulares. O mellor olvidaches a ligazón desa música con feitos concretos da túa vida, pero son coma despertadores que che fan abrir os ollos noutros tempos.   Esta canción dos Cridens, como decían con familiaridade os catro ou cinco que sabían algo de inglés, ten a capacidade de que me vexa camiñando, coa mochila ó lombo e o pulgar dereito sinalando cara os Pirineos, polas carreteras de Francia. Dormindo nas estacións de tren ou baixo un parapeto calquera. E a voz de Fogerty nos miolos poñéndolle alas a aquelas botas de montaña que non me atrevín a roubar e paguei relixiosamente. Estabamos iniciando os 70 e aínda España dormitaba satisfeita naquela longa noite de pedra e de uniformes. París fervía. E polo piso do Boulevard Ornano no que me acolleron pasaba o antifranquismo de toda cor e condición. Sentirse libre... ¿pode haber algunha sensación máis gratificante ca esa cando aínda non se teñen 20 anos? Eso é o que me sucede cando escoito esta canción: sinto que me sentía libre á marxe de calquera planteamento colectivo político, social ou mediopensionista. Libre, solo libre. Pola natureza, feliz coma cunha muller, escribira Rimbaud.