Oposicions os institutos - 1

Como esta aparecendo na prensa, e Silvia o recolle no seu blog, as oposicions deste ano estan creando polemica e todo parece que Asociacion Galega de Opositores do Ensino (AGOE) reclama atencion. Sobre este tema teño algo que opinar por duas razons: formei parte este ano dun tribunal de Fisica e Quimica e teño unha historia que contar. Vaiamos desta coa batallita do abuelete. ¿Como eran as cousas? Era todo moi simple e falo de personas que coñezo. Unha rapaza termina Historia cun expediante medianamente brillante e opta por preparar oposicions mentras para manterse da clases particulares en Compostela. O paso dos anos e a sensacion de atoparse nun pozo do que resulta complicado sair, van minando a sua alegria e apagando o brillo duns ollos moi fermosos. Catro ou cinco anos despois outra rapaza termina a mesma carreira. Pero esta mellor relacionada e o ano seguinte cubre unha baixa de 15 dias. A partir dese momento apuntana nunha lista e seguira traballando ano tras ano. Despois convocan unhas oposicions restrinxidas (negociadas polos sindicatos, non esquezan este detalle. O primeiro que facia alguen que entraba na lista dos privilexiados era afiliarse a un sindicato. Na maioria dos casos dabanse de baixa cando aprobaban a oposicion) que lles abre unha porta traseira para acceder a Funcion Publica. A cousa era tan sangrante que, alo polo 82-83, un pequeno grupo de personas (o traballo era cousa de tres: un biologo o que lle gustaba a “Larga Marcha”, un matematico comunista e un quimico que daquela xa desconfiaba dos que querian poñer orden) montamos unha barricada (outra mais) que titulamos “Coordinadora de Licenciados en paro de Galicia”. Puxemonos en contacto cos colexios de Doutores e Licenciados e con moitos institutos para que nos informasen das contratacions. As reunions eran en Compostela, en Sindicatos , e despois de cada Asamble (nunca pasamos de 40) poñiamos unha cuota para facerlle frente os gastos que xurdian. Recordo perfectamente a un matrimonio de Pontevedra que estaban na privada e que eran un alento constante para que seguiramos peleando, poi eles non podian deixar de traballar. A hora das copas, na noite daquela campana de cristal que era Compostela, un topabase con moreas de licenciados que se interesaban pola marcha do asunto. Parece que lles costaba moito asisitir as reunions. Fixemos unha pancarta e despois de movilizar o que se pudo a prensa, pechamonos na Conselleria de Educacion que daquela andaba pola zona da Plaza Roxa (para os noctambulos, pasando o Fontana). Reunimonos co Director Xeral (non recordo o nome) que nos contou unha historia: Falabanos de que estando el no Ministerio en Madrid e vendo as folgas dos estudiantes que apoiaban as reinvindicacions dos Profesores non numerarios (os famosos PNN, entre eles Carmen Romero a muller de Felipe Gonzalez), pensaba que chegaria o momento en que nos dariamos de conta que estabamos hipotecando o noso futuro. E tiña parte de razon, o lema dos PNN (“Por la calidad de la enseñanza”) non era mais que un reclamo para aprendices de izquierdistas (“La enfermedad infantil del izquierdismo en el comunismo”, predicaba Lenin). O que querian a maior parte dos que vestian trenka era ser funcionarios. Despois recibiunos o Conselleiro Portomeñe, o politico que mellor representou e representara (e insuperable nese aspecto) o politico “leira” de verbo facil e retranca de Chantada. Recordo que nunha reunion que se alongaba dixo, mais ou menos, que debiamos deixar aquelo e ir tomar as tazas. Reunimonos cos sindicatos. Ai recordo a un da executiva de CCOO o que as suas poucas luces o levaban a un tema recurrente: cada vez que tivesemos unha entrevista tiñamos que elexir unha comision. Catro monos resistindo e mantendo economicamente un movemento de loita contra a inxusticia teñen que oir tonterias dun liberado sindical. Os da UXT daquela estaban mais preocupados polo reparto de postos do goberno de Felipe Gonzalez. Da ¿ING? non teño recordos concretos. As nosas reinvindicacions basicas eran duas: • Un baremo de contratacion no que se tivesen en conta os anos de paro. • O fin das oposicions restrinxidas. Os sindicatos tomaron as negociacions (¿Por que non o fixeron antes tratandose dunha inxusticia flagrante?) e saiu un baremo que debe de andar por algunha carpeta que dorme no faiado. Tiña gracia que nunha normativa de contratacion para toda Galicia houbese un punto que falaba dos dereitos que se lle garantizaban os que estaban nunha situacion particular. Logo entereime que eran tres ou catro afiliados que aproveitaron o momento para colocarse mais arriba. Ainda que eu tiña claro que non entraria de ningunha maneira, extrañoume que se presentasen mais de 5.000 solicitudes (se non recordo mal). Naqueles meses aprendin algo que me quedou grabado para sempre: Cando peleas por algo que crees inxusto dun xeito altruista, dedicandolle tempo e diñeiro, so a ideoloxia pode convencerte de que non estas facendo o jilipollas. O ano seguinte obtiña plaza como Profesor Agregado de Fisica y Quimica nunha oposicion libre celebrada en Madrid (ademais de pelear estudiaba, mentras que outros que foron contratados en Galicia non facian ningunha das duas cousas). Algun dia falaremos dos avatares para volver a Galicia e do que opinaban desa cuestion os que entraron con ese baremo. Pouco tempo despois afiliabame a CCOO e colocabame noutra barricada. Non se volveu a contratar a nadie a dedo (contaronme dun pai que cando acudiu a un politico amigo para que lle colocase a filla de profesora tivo que escoitar que en calquera sitio menos nese). Non volveron a convocarse oposicions restrinxidas. Asi que entenderan que a de CxB foi para min unha barricada mais. A premisa para participar na imprescindible osixenacion da vida municipal foi que en ningun caso seria concelleiro. Por terminar co despelote, sucedeme que cando neste mundo de bits no que nos movemos a xente nova me critica con dureza acusandome de ser de dereitas e de facerlle o xogo o PP, sinto unha certa alegria porque penso que hai personas na procura da sua vision do Universo (ainda que as veces o excesivo fanatismo me preocupa). Sucedeme o contrario cos “talluditos” e coas “talluditas” que estaban calados, no mellor dos casos, cando habia que berrar e agora descubren o mar e pensan que un carne no bolsillo lles da unha lexitimidade para criticar que nunca tiveron. Que eses se atrevan a etiquetarme non me fai gracia. Tampouco lle lo vou permitir asi coma asi. Perdonen pola batallita pero entendan, como decia o filososfo, que a todo o mundo lle gusta que o queiran e o tomen en consideracion. Saude e sorte para a AGOE.