Soños rosas

Sentado á sombra do muiño, no outeiro, cavilo na importancia que pode ter pintar un coello de rosa. Sobre todo cando a pintura é desas que sae con só fregar as mans debaixo do grifo. Outra cousa sería que o despelexaran: Collelo coa man esquerda polas patas de atrás para que a cabeza, e as orellas, colguen cara abaixo. Despois de darlle un golpe seco na cabeza cunha pitela ou co mango da machada, coller entre dous o pelexo do lombo para, mentras o outro sopla para apartar os pelos, darlle un corte e ir tirando da pel, cada un cara sí e refucindoa ó mesmo tempo, co fin de que os pelos non toquen á carne. Nestes tempos que corren, nos que a unha nai lle meten un paquete por pegarlle unha bofetada a un fillo maleducado que lle tirou unha zapatilla, non deixa de ter o seu peligro confesar que un leva despelexado coellos por un tubo. O que non collo do coello e o sentido que ten o rosa. Entendería que fose roxo ou roxinegro. ¡Pero rosa! A non ser que o gazapo milite nunha desas ¿minorías? que andan sementando unha ideoloxia neoconservadora (eso sí, perfectamente almibarada e empaquetada) que fala de grupos en función do sexo (ou da tendencia sexual) en lugar de referirse a clases sociales. Ese pensamento descafeinado dalle patente progresista (¡meudeus!) a quen fala, por exemplo, do colectivo das mulleres, en lugar de diferenciar unhas mulleres de outras. Porque, ¿con quen ten máis que ver unha betanceira que quedou no paro a semana pasada: co seu home ou cunha coruñesa que vin sair o outro día do garaxe do chalé cun coche imponente, costando outros dous que quedaban nel máis do que gano eu en cinco anos? ¡Canta banalidade feita categoría! Todos eses/esas (ou es@as, se queren) non teñen a cultura suficiente para saber que o motor transformador máis importante da historia da humanidade nutriuse sempre dun combustible chamado loita de clases. E dentro da clase non importa moito se eres macho, femia, bujarrón ou bollera. Todos somos clase traballadora cos mesmos dereitos e obligacións, sin necesidade de andar rebuscando nos eufemismos ós que tanto recurren os predicadores que din unha cousa e fan outra. ¡Non será pola cantidade de libros que se levan escrito ó respecto! "España es un país de estafadores", deixou escrito Hilario Camacho cando se suicidou. Pois eso, que non entendo como alguén se pode alporizar porque este ou o de máis aló pinten un coello, propiedade do pobo soberano, de rosa. ¡Eu pintariao de roxo! Diante de certas actitudes, que transparentan livianas aptitudes, a un asómalle un aceno de sonrisa, que se lle conxela na cara coma cando alguén conta un cHisTeMaLo.