Ballotage
- Blancolexitimo, amor, andan criticandome no traballo desde que dixen que non iba votar o 1 de marzo. ¿Sabes como seria o proceso? De manterse as porcentaxes das anteriores (vive Deus que nesto non hai ningun interes agachado), os galegos deberiamos elexir na segunda volta se queremos que o Presidente sexa Feijoo ou Touriño. - ¿De verdade e tan sinxelo, tormento? - Claro, alento meu. - ¿? - ¿Por que non se fai, preguntasme?. Sinxelo: Os que teñen que decidilo son os mesmos que estan encantados en participar nos trapicheos do poder. Sintense importantes cambiando cromos coma si de adolescentes se tratase. Pensa que seria a sentencia dos tartufos. Eses personaxes mediocres que sacan peito nas alcantarillas humedas onde a penumbra agacha os repartos do poder. A unica maneira de conseguilo e que ti, eu e uns miles mais teñamos a coraxe de decir ¡Basta! Os mediocres temblariallle o belfo coma se de unhas natillas se tratase. Xa o decia Don Ramon Maria del Valle-Inclan: ¡Romántica Casa de Fieras del Buen Retiro, he vuelto a ver la alegría de tus banderas, bajo la tarde, como ayer! Y me detuve emocionado ante aquel viejo carcamal estilizado en el escudo nacional. ¡Viejo león que entre las rejas bostezando agitas la crin, sobre tus cejas sus arrugas puso el esplín! El canguro antediluviano huyó con saltos de flin_flan: es australiano y tiene trazas de alemán. Temeroso esconde las crías en el buche de acordeón: antipatías tiene el canguro, de embrión. El tigre se agita ondulante tras los hierros de su cubil: belfo tremante, garra rampante y ojo hostil. ¡Qué triste el oso se espereza sobre las pajas de su coy! ¡Cuando bosteza recuerda al conde de Tolstoy! Tiene un gesto de omnipotencia el leopardo bengalés, la impertinencia de su gesto dicta al inglés. Sonríe el lobo tras la reja, con su guiño de curial. Rasca la oreja y la estameña del sayal. Y la romántica jirafa, solterona que bebe hiel, las rosas chafa en la cúpula del laurel. ¡Arquitectura bizantina imposible de razonar, de la divina silueta de Sara Bernhardt! Un disparate pintoresco, maravilloso de esbeltez, el arabesco del caballo del ajedrez. Ruge encendida la pantera su ensueño de arenas y sol, sabe la fiera un aljamiado de español. Recuerda el índico elefante los bosques sagrados de Anám, como un faquir ebrio de bahám. Meditaciones eruditas que oyó Rubén alguna vez letras sánscritas y problemas de ajedrez. ¡Viejo elefante de Sumatra, sueñas acaso con Belkis con Cleopatra o con un circo de París? ¿Añoras la torre guerrera sobre tus hombros de titán, o la litera de la reina de Indostán? ¡Tú que a mi musa decadente brindas la torre de marfil, resplandeciente como una noche de las Mil!... Encumbrado sobre una rama el triunfo del pavo_real, es una llama del Paraíso Terrenal. Un ensueño de surtidores, un cuento del viejo jardín con los olores de la albahaca y el jazmín. ¡El negro opio de la China sabe tu verso ornamental, ave divina de un Paraíso Artificial! El mono acrobático salta y hace del mundo trampolín. Mima y esmalta cada salto con un mohín. Y la cotorra verdigualda, rataleando su papel luce una falda que fue de la Infanta Isabel! Feminista que disparata bajo la rama del calamac. Bajo su pata las ramas secas hacen crac. A Simeón el Estilita en penitencia sobre un pie, desacredita la cigüeña falta de fe. Caricatura del milagro en un fondo de azul añil exprime el magro y cabalístico perfil. Sobre una para se arrebuja, y en el tejado hace una oración, como una bruja que escapó de la Inquisición. Esponja el flamenco la pluma y su absurdo monumental trémulo esfuma sobre dos rayas de coral. La cabra dibuja una aldea dando vaho de la nariz. ¿Es de Judea la aldea o de la Arabia Feliz? La cabra contempla la vida con los ojos muertos de luz, una dormida visión de Oriente en la testuz. Y el cocodrilo faraónico las fauces abre en el fangal al sol que irónico hace llorar su lacrimal. ¡Olvidada Casa de Fieras, con los ojos de la niñez tus quimeras vuelvo a gozar en la vejez! Muere la tarde. _Un rojo grito sobre la fronda vesperal._ Y abre el círculo de su mito el Gran Bestiario Zodiacal. |
29 opinions:
non sei se este paxarto nos quere facer pasar por imbéciles ou é el o imbecil; doutro xeito non se entenden estas macarradas ideolóxicas:
- quen non vai votar dinos ao resto como hai que facelo-
- quen plantexa a "Ballotage" puxo no goberno a quen non gañou as eleccións...
Supermari, visite ao psiquiatra faille moita falta.
por certo, esquecía; danse conta de que o sistema ese que plantexa o político que puxo ao pp no goberno en contra das súas propias teorías, o único que prima é o bipartidismo??? aquí teñen vostedes a verdadeira cara dos "democratas" como Supermari.
Como era????
"Sin acritude. Desnudalos sin elevar o tono do discurso."
Pois iso, que vostede xa se desnuda soiño: non fai falta nada.
Nunca pense que Blancolexitimo, ideologo de CXB, criticara tan abiertamente al proyecto betanceiro.
¿se está dando cuenta a donde ha llevado semejante irresponsabilidad?
¿empiezan a aflorar las verdaderas personalidades o "ideologías" y es algo que no le gusta a blancolexitimo?
¿tan mal están las cosas a nivel interno en CXB?
¿habrá dos CXBs en las proximas?
cuantas preguntas no?
¿CABREADOS POR BETANZOS empiezan a mostrarse entre ellos como lo que son?
Que burro eres Mariño. Aplicale tu cuento para gilipollas a Betanzos y tú y tus compinches de CxB os vais a tomar por saco. Pero, que burro eres, carallo!
Sr. Blancolexítimo, argumenta vostede, de forma totalmente interesada, que o máis democrático é deixar que goberne sempre a lista máis votada. Afirma que deixar que gobernen outros partidos que non gañaron as eleccións, isto é, que non foron a lista máis votada, traiciona a vontade dos cidadáns expresada nas urnas. Dio para apoiar un troco electoral: que o PP poida gobernar en Galicia.
A trampa, o engano aos cidadáns e ao sistema democrático, é que
di isto cando xa están fixadas as normas. Unha táctica típica dos tramposos é pretender cambiar as regras do xogo despois de que se repartiron as cartas. Amoldar a partida aos propios xuros inventando novas normas acordes aos naipes que un ten na man.
As regras do xogo, no noso caso, están no sistema electoral. Noso
sistema electoral non responde ao modelo maioritario, como acontece noutros países
como Francia ou Reino Unido, onde a gañador, isto é, a lista máis votada en
cada circunscrición electoral quédase con todo. O noso sistema é proporcional, é dicir, os cargos ou escanos en xogo repártense máis ou menos
proporcionalmente entre as diversas listas en proporción aos votos obtidos.
E ademais, as regras de formación de gobernos autonómicos e locais responde a
a lóxica dun réxime parlamentario, non goberna quen obtivo
directamente máis votos dos cidadáns senón quen ten máis apoio no
parlamento ou no pleno. Aínda que as nosas campañas electorais cada vez máis se
xogan en clave presidencialista, onde na publicidade electoral poténciase
ao máximo ao candidato que encabeza a lista, os cidadáns non son chamados a
votar por un presidente de goberno autonómico ou por un alcalde. Os cidadáns
votan unha lista completa e un programa, e delegan nos seus representantes así
escollidos a tarefa de negociar posteriormente o executivo que consiga máis apoio.
Soamente se unha lista obtén a maioría absoluta de escanos (non de electores)
pódese entender que houbo un mandato dos cidadáns para que sexa ese
partido o que goberne.
As regras teñen que estar perfectamente establecidas antes das
eleccións para que todos os xogadores (electores, pero tamén candidatos e
partidos) saiban como xogar as súas cartas. Porque non é o mesmo que se convoquen
unhas eleccións coas normas propias do sistema maioritario que coas do
proporcional. E non é o mesmo se a elección é a unha soa volta (Reino Unido)
ou a dobre volta (Francia). Non é o mesmo se se vota nun réxime
parlamentario que nun presidencialista. O sistema electoral en todos os
países determina a existencia dun ou outro sistema de partidos. Os sistemas
maioritarios impoñen a existencia de menos partidos e estimulan nalgúns
casos o bipartidismo. Xa que o principal para obter representación e poder
é ser a lista máis votada, é imprescindible concentrar forzas. Incluso se
existen varios partidos, estes se ven obrigados a concorrer ás eleccións
unidos en poucas coalicións capaces de sumar suficientes votos como para alzarse
co primeiro posto (sen ir máis lonxe, esta foi a tónica habitual en España
durante a II República, o sistema electoral impulsaba a creación dun bloque
de dereitas e outro de esquerdas). Se a elección é a dúas voltas, as alianzas
fanse entre a primeira e a segunda volta. Se o sistema é proporcional, o
normal é que faia máis pluralidade de partidos e candidaturas. E se ademais a
elección faise a través de diversas circunscricións territoriais, e non en
un cómputo nacional, aumenta a posibilidade de que existan partidos cuxo ámbito
sexa tamén territorial, partidos regionalistas ou nacionalistas.
Polo tanto, as regras de xogo predeterminan o número e a clase de
candidaturas que se van ofrecer aos electores. E a decisión dos
electores tamén está condicionada por esas regras. O votante, sobre todo o
indeciso ou o que cambia de voto dun partido a outro nuns e outras
eleccións, fai un cálculo sobre para que servirá o seu voto, e a súa decisión pode
ser diferente se sabe que o sufraxio debe contribuír a facer que unha lista sexa
a máis votada, a que sexa escollido un determinado candidato, ou a reforzar unha
candidatura no reparto de escanos. Por iso é contrario ao respecto que se
merece a libre decisión dos electores pretender cambiar as normas unha vez
que xa se celebraron as eleccións.
Por poñer un exemplo, en Navarra coñeceron un réxime de conformación do executivo que tivo unha incidencia clara e directa no sistema de partidos. O denominado “sistema automático”, a designación como presidente do Goberno de Navarra do candidato da lista con máis escanos se non se conformaba unha maioría parlamentaria suficiente, tivo moito que ver na creación de UPN tal cal foi ata fai ben pouco, isto é, un partido que aglutinaba a case toda a dereita navarra mediante a absorción do PP. Este sistema automático desapareceu coa reforma do Amejoramiento do ano 2001. Tamén foi o propio sistema electoral, en particular o que opera para o Congreso dos Deputados e que polo escaso número de deputados escollidos en Navarra ten un nesgo maioritario, un dos factores de creación da coalición Nafarroa Bai.
En suma, tan lexítimo e democrático, e tan conforme á vontade expresada polos cidadáns é que gobernen a lista ou as listas menos votadas se conseguen conformar unha maioría parlamentaria suficiente (que traslada unha decisión da maioría social) como que goberne a lista máis votada se esta acada esa maioría. O que non resulta lexítimo nin democrático senón tramposo e manipulador é querer alterar as regras de xogo agora que as
cartas están repartidas.
Saudos e Saude
Seu amigo Lis
¿alguien puede decirme como es el sistema de votaciones americano?. Es que no lo recuerdo
11:59 ---> presidencialista, a unha volta e por estados.
Se gañas nun estado, levas todo.
Eso quere decir, que se nun estado se xogan 20 representantes, e ti ganas por un voto de diferenza (danse casos onde a diferenza entre os votos dos partidos maioritarios e ridiicula), levas os 20 representantes.
De ahi, que ainda que a diferenza total (todo EEUU) en votos entre Democratas e Republicanos e relativamante ridicula, a representacion no parlamento esta moi distorsionada cara o lado democrata (nesta caso).
O sistema nos EEUU garantiza deste xeito que non existen grandes diferenzas entre as duas formacions; tamen e unha consecuencia loxica da sua propia lexislacion. Os ciclos vitais dos proxectos politicos soen irse aos 12 anos, que e cando comezas a ver os primeiros resultadso da xestion. Se tes ciclos cortos de 8 anos, non che queda outro remedio que ter un sistema electoral que impids xiros copernicanos na execucion de proxectos.
Lembremos tamen que nos EEUU, chegar a un 40% de participacion da xente que se apunta para votar (non da participacion real) e un record.
En tal caso, compre mirar os exemplos dos verdadeiros motores sociais e economicos: os paises nordicos e Alemaña.
En tal caso o xa comentado: os malos perdedores como supermari, pasan dos 1000 "homes libres" a un sistema politico negador das vontades do pacto dun dia para o outro como se nada.
Mais eu teño claro que se o "importante" e a estabilidade e a gobernabilidade, para que eleccions??? un goberno de despotas ilustrados seria moito mellor.
Non temos que irmos moi lonxe para atopar un goberno , no que non goberna a lista máis votada...
En Betanzos mismamente...!
Uff, ou eu non entendín o texto ou BlancoLexítimo ten a cabeza moi confusa... ou unha ou outra...
A ver si nos aclaramos un poquito mariño:
http://es.wikipedia.org/wiki/Parlamentarismo
VS
http://es.wikipedia.org/wiki/Sistema_presidencial
en españa y sus autonomias el sistema es democracia parlamentaria. el de francia es el presidencialismo- semipresidencialismo le dicen algunos por tener primer ministro, cargo inexistente en EEUU.
En nuestros ayuntamientos sobre la base parlamentaria del pleno se elige al alcalde que es más presidencialista qeu los presidentes de autonomias y la nación. A QUE ESO LO ESTÁ EXPERIMENTANDO AMARGAMENTE CXB EN CARNES PROPIAS?
Yo creo que el espíritu crítico de blancolexitimo hace que cuestione todo lo estipulado y no por eso no acepte las normas de juego actual que es la ley electoral española. Si no lo fuese así, lo de aceptar las normas de juego, no se justificaría el haberse presentado a unas elecciones municipales como lo hizo.
Yo creo que lo que deberíamos debatir y modificar, a mi entender, es el 5% de los votos necesarios para tener representación en el parlamento. Me parece una barrera muy difícilmente superable para cualquier partido pequeño. Fíjense en Terra galega o Izquierda Unida que teniendo un número importantes de votantes no son capaces de entrar en el parlamento. Con este sistema creo que los que mas perdemos somos los ciudadanos y la democracia. Propongo debatir este tema en una ambiente crítico pero positivo.
Como cierre desearles suerte a todos los políticos que entran en este blog para defender sus siglas. Que el domingo gane las elecciones el partido que sume la mayoría necesaria para gobernar y que el gobierno resultante piense más en los gallegos que en descalificarse unos a los otros. Eché de menos propuestas y me sobraron insultos en la pero campaña electoral que recuerde en mi vida.
Salud.
A ética e a estética non acompañan aos peperos orixinais e xenuínos. Non hai día que unha noticia nos lembre que tipo de dirixentes gobernan nalgunhas CCAA. Un deles é o piadoso de Camps. Sente especial atracción por xuíces e maxistrados. Ten amigos en toda a escala e alardea deles. Sentounos no seu Consello de Goberno e noutras moitas cadeiras, incluído o Consello Xeral do Poder Xudicial e o Tribunal Superior de Xustiza de seu cortello particular.
Brila con luz e peso propio o actual Vice Presidente do CGPJ. Responde ao nome de Fernando de Rosa. Contan as crónicas que moitos anos antes de ser presidente da Generalitat, cando Paquiño Camps se afiliou ao PP, foi Fernando de Rosa o que lle entregou as chaves da sede do partido. Ingresou na xudicatura no 1984 tras anos de preparación con outro xuíz intimo de Camps, un tal Xoan Lois da Rúa, presidente do Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana e un dos xuíces máis conservadores da escala pepera. O tal De Rosa non ten inconveniente para visitar a seu Ex xefe e asi intercambiar opinións sobre o malvado de Garzón. O de menos é que estea mancillando a súa condición de Conselleiro do Poder Xudicial. Nin sequera llelo expoñen. A impunidade é o que ten.
En fin, o devandito, o piadoso de Camps, camiño da sua particular perdición, non dúbida de ir acompañado do máis rancio da xudicatura . Para este probador de traxes, a estética e a ética non son cousa deste mundo. Éstánlle grande e sóbranlle de mangas.
Foi magnifico para o Partido Popular. A coartada política que lle brindou o ex ministro Bermejo terminouse. Agora teñen que mirar de fronte e aos ollos para dicir que entenden eles por ética e decencia política.
Declaro que estes días pasados estaba confuso. E estaba impreciso debido a que desde o Partido Socialista, sen pretender espertar a “crispación” se lle brinda ao Partido Popular a oportunidade de reabrir a fractura que afasta á sociedade dos representantes políticos escollidos por nós. Así o testemuña a aínda indecisión dos electores.
A sociedade, chegados a este punto de madurez democrática observamos estupefactos como diante da difícil situación económica mundial que vivimos os nosos escollidos representantes, cando se equivocan e comenten erros se atrincheiran na mensaxe de: “e ti máis”.
Isto era o que estaba pasando co desafortunado asunto das cacerías. O PP, está inmerso nunha serie de escándalos económicos investigados pola fiscalía anticorrupción que xa, afectan a varias Comunidades e enrocado nunha comisión de investigación sobre a espionaxe no Parlamento madrileño, a cal, non inicia a súa andaina consecuencia das triquiñuelas do Goberno de Esperanza Aguirre; cando aparece Garzón e Bermejo, e inxéctanlle unha bafarada de aire que fai poñer os ventiladores en marcha.
Pero isto, se acabou. Non se terminaría se o Sr. Bermejo tivese hipotecas políticas. Quero dicir que cando se ten compromisos ocultos con terceiras persoas ou entidades, obríganche a resistir aínda que provoques un dano irreparable á túa organización. Aquí, demostrouse que neste caso, non existe.
Agora, ten que ser o Partido Popular, quen demostre á sociedade o que significa para esa organización política estar “apostos” nun proceso xudicial. Se mantén a mesma actitude que hoxe manifesta, obríganos a pensar que as hipotecas que soportan son severas e tense que pagar. Polo tanto, hai que resistir á espera doutro suposto erro.
Fago un chamamento á participación para que o día 1 de marzo se converta no indicativo sancionador que mida a confianza dos electores.
"España é un país de opinadores e encargaos", di o sociólogo Fermín Tolomeo, profesor titular da Universidade Carlos V de Madrid. A polémica desatouse nos medios de comunicación trala publicación dun concienciudo ensaio titulado Tertulianos, analistas e outras infeccións (Editorial Musarañas, Madrid, 2009), no que o profesor Tolomeo estuda o modus operandi atque vivendi de toda unha caterva de "opinadores" que invaden cada centímetro cadrado dos periódicos e as revistas, cada programa de televisión, andan a todas horas precisando na radio e son incansables "blogueros". O ensaio comeza analizando o famoso escrutinio de Miguel de Cervantes, para o cal a maior desgraza das Españas era o ansia de opinar que tiñan -e teñen- os seus poboadores. O profesor Tolomeo confirma que, efectivamente, en España dáse esta peculiarísima característica na súa poboación, que consiste en que de todo hai que falar e a todo hai que dicir. Sen embargo, dáse unha diferenza entre as persoas normais e os tertulianos ou opinadores profesionais como Blancolexítimo: a diferenza consiste en que a maioría dos cidadáns opinan en súas casas, nos cafés, cos amigos ou en círculos privados, mentres que os tertulianos e opinadores dan a brasa a todo o mundo, dando a coñecer os seus veredictos nos medios de comunicación coma se o seu modo de pensar tivese algún interese para o mundo. "Efectivamente", confirma o profesor Tolomeo, "a diferenza entre as persoas e os opinadores é que estes últimos son incansables á hora de dar a murga. Sobreviven no mundo xulgándoo todo publicamente e dando a brasa sobre todos os motivos imaxinables".
O profesor Tolomeo contabilizou a 15.362 "opinadores" profesionais en España, que se subdividen nos seguintes grupos ou especies: os primeiros son os tertulios subsecretarios; chámanse así porque teñen espírito de subsecretario, se esforzan en comprender os asuntos políticos -aínda que non teñen nin coñecementos nin formación para iso-, e constantemente dan leccións sobre economía, política fiscal, administración, etcétera. Os salvapatrias forman unha subespecie deste grupo, entre os que cabe destacar a Fedeguiquillo o Simple, ao que a cabeza non lle dá para nada, e por iso é xornalista, escritor, historiador, economista, analista, comentarista e calquera cousa que se lle pase ao pobre pola súa escanastrada moleira. En ocasións confúndense os salvapatrias e os meapilas, pero este tipo de contertulios poden encontrarse en Libertad Digital, Telemadrid, Intereconomía, a Cadea Cope (e a súa versión televisiva), o xornal Abc e nalgúns folletos que se fan chamar periódicos, como Alba. En segundo lugar, son moi populares os listos: os listos son os que "a todo teñen que dicir"; teñen opinión para todo, porque son listos, e como advirte o profesor Tolomeo, "é incrible que non teñan vergonza ningunha á hora de dar a coñecer as súas necidades": Ángela Vallvey, Juan Manuel de Prada, Almudena Grandes, Javier Marías, Arturo Pérez-Reverte, Boris Izaguirre ou Carlos Carnicero son algúns das nomes máis populares deste grupo. "Seguramente son os máis lerdos", di o profesor, "porque sempre andan dándolle ao pico ou ao brazo, sen ningún criterio e sen ningún coñecemento". O terceiro grupo de tertulianos son as tolas: trátase dos comentaristas da chamada "crónica social". O profesor Tolomeo asegura que, aínda que proliferan como as cascudas, en realidade non merecen ningunha atención; son, disque, como os insectos, que se apartan facilmente dando un manotazo. Finalmente, son tamén moi populares os opinadores deportivos, chamados tuercebotas: trátase de xentes que, a falta de coñecementos e utilidades sociais, dedicaron a súa vida a falar de fútbol; non teñen e xamais tiveron talento para nada e por iso se esforzan en comentar todos os aspectos posibles do mundo balompédico. "É asombroso que a unha persoa como Poli Rincón se lle permita falar en público", di o profesor. E nesa mesma emisora (SER), e noutras, reúnense grupos de comentaristas que, en realidade, xamais viron un balón de perto... (Por desgraza, algúns incluso fan como que escriben libros pordioseros que dan máis noxo que mágoa; tal é o caso de Pepe Domingo Castaño ou Manuel Esteban).
Finalmente, o profesor Tolomeo analiza o tristeiro cuestión dos "blogueros": opinadores públicos cuxa mera existencia é unha vergonza para calquera sociedade civilizada. A maioría dos epítetos que dedícalles non poden reproducirse aquí sen risco xudicial. Dun individuo chamado Quico Alsedo, "bloguero pordiosero" da versión cibernética do Mundo, di o profesor: "Ten moita razón ao anunciar que o seu blog se dedica a 'parvadas varias', literalmente; en realidade, só se adica a iso: é asombroso que se permita a comunicación pública a un individuo aqueixado de tal incompetencia intelectual". Ese mesmo xornal mantén case unha cincuentena de blogs, a maioría completamente inútiles e insubstanciais, como o que sinatura Alejandro Gándara, "un verdadeiro ladrillo plúmbeo, aínda máis espeso, rancio e balorento que o de Juan Cruz no País. Este xornal, precisamente, mantén a outra corentena opinadores na súa edición dixital, entre os que se atopan os maiores tostones da Patria: xentes sen oficio nin beneficio dando a tabarra sen cesar, dando a súa opinión sobre o que non saben nin aprenderán xamais. Todos os periódicos, revistas, televisións e radios teñen a seus "blogueros", unha peste infame que debería ser fumigada "por amor á Humanidade, a Darwin, á evolución e á selección natural". O doutor Tolomeo propugna un "atizamiento constante" a blogueros e opinadores, para sometelos á intelixencia e ao auto-control dos seus esfínteres.
Finalmente, o profesor Tolomeo conclúe: "Sen embargo, non se pode eliminar esta peste de opinadores e majaderos. Se o fixésemos, en que quedaría a televisión? E a radio? E a prensa? Como encher con información solvente ou con entretemento de calidade tantas horas e tantas páxinas? Os bobos fixéronse un oco no mundo e non hai cousa máis pertinaz que un bobo. E que diremos de internet? Se se eliminasen todas as páxinas e blogs onde non hai máis que memeces, en que se quedaría internet?".
Non se de por aludido, Mr. Ballotage.
17:02 --> por deus!!! non metas a supermari no cesto, ou non ves que el leu a Gramsci?
Eu creo que o estudo dese señor, faltanlle comentaristas: Pio Moa, e o dúo tetas free galaicos agora comodamente asentados na ultradereita (aínda que ao nº 2 pola coruña, o pp enterrouno debaixo dunha pedra vendo os espectáculos diarios que da).
Supermari simplemente está enfadado consigo mesmo. O pobrfe enbarcase en proxectos e despois deixano tirado.
O luns se a xente non vai votar (lexitimamente, porque o goberno do bipartito, non plantexando grandes escandalos. por non decir ningún, non soubo vender o traballo feito) o pp probabelmente volva ao goberno.
Entón volveremos a empezar, caciquismo e gobernar dende madriz para os de madriz
Entón Supermari sentirase contento de que a sociedade fracase, porque ao fin el é da tradición de canto peor mellor.
Todo un analista!!!
Me gustaría que blancolexítimo explicara la noticia que viene hoy en la opinión, respecto a los trabajadores del concello de betanzos.
BETANCEIROSSSS, SEGUID VOTANDO A CXB Y AL PP, que mientras ellos se suben el sueldo, a nosotros nos lo bajan.
O xornal do Depor considera que as críticas de La Voz ao BNG responden a intención de Quintana de cambiar a relación da Xunta e os medios
O xornal deportivo Depor Sport, editado polo Deportivo da Coruña, cargou onte contra a política de subvencións da Xunta de Galiza no tocante aos medios de comunicación e en especial contra as axudas que recibiu La Voz de Galicia S.A. e o Grupo Voz que en 2008 ascenderon a máis dun millón de euros.
Critican dende o Depor Sport que La Voz se opoña a que a Xunta patrocine aos equipos de fútbol (a cambio promoción) cando ela recibe, sen achegar en contrapartida nada a cambio, axudas millonarias.
Neste contexto sinalan que o virulento ataque que está a acometer La Voz contra o BNG "obedece á intención de Quintana de cambiar a relación entre a Xunta e os medios", como asegurou recentemente o nacionalista nun almorzo no Colexio de Xornalistas e Galiza.
Para o Depor Sport "esta iniciativa vai destinada a poñer fin ás prácticas clientelares que permitiron a Santi Rey ter influencia na vida política galega", un poder que se podería ver truncado se os nacionalistas repiten á fronte do Goberno da Xunta
http://www.laopinioncoruna.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2009022800_2_264406__ACorunaMetro-Trabajo-investiga-Concello-cotizar-empleados
Trabajo investiga al Concello por cotizar mal por sus empleados
Y QUE DICE AHORA EL BIALCALDE DEL BIGOBIERNO QUE SE ESCAPA DE LOS PLENOS?
http://www.elidealgallego.com/hoy/area/area14.html
Parece que non é tan sinxelo levar un concello , non sí?
Eu alégrome de que os que tanto criticaban o saiban agora...non me malinterpreten , a oposición está para fiscalizar ó goberno...como antes se fixo , e se fai agora...
Non podo reprimir , sintoo , unha certa ledicia ó saber que os que tanto criticaron , menosprezaron o traballo da xente , pouco menos que defenestraron a xente competente...comproben unha vez máis pola vía dos feitos que non é sinxelo gobernar , por moito que falabaratos pensen que con frases gratuitas resolvan os problemas reais da xente...claridade e transparencia POR SUPOSTO pero iso non abonda , nin de lonxe , fai falla COMPETENCIA E TRABALLO.E polo que se ve , tamén una pizca de humildade.Saúdos!
imos ver,daquela votamos pp, si gañan, como o goberno local e do mismo partido, van chegar os cartos a Betanzos a raudales. E así ¿non?.
lo cierto es que el funcionamiento institucional del concello de betanzos no ha hecho mas que empeorar a pasos agintados desde que los lagares y su equipo dejaron el poder, por medio del chantaje.
Estos de CXB, que tanto presumían de lo iban a hacer, de lo honrados que eran, de la maravilla que iba a ser Betanzos, deben estar acojonados de la mierda que han montado, y es esto es asi, HAN MONTADO UNA MIERDA EN BETANZOS, con la ayuda inestimable del PP mariafaldino.
La estabilidad habitual a la que estabamos acostumbrados los betanceiros, se ha convertido en una guerra por el poder, en un quien se mueva no sale en la foto, etc.
CXB no está gobernando ni dejando gobernar, lo único que está haciendo es pensar en las próximas elecciones municipales, pues se juega su supervivencia, y están, repito, acojonados, porque esto no les está saliendo como querían.En dos años, están totalmente desprestigiados, ya no digamos la alcaldesa y su equipillo de pajes.
pero dejemosles hacer, que si el contrario se equivoca, mejor no darles pistas.
Y sinceramente, no me alegro por mi pueblo, pero por lo menos el tiempo le ha dado la razón a los socialistas, que alguno se debe estar escojonando desde su casa.
pues a ver si no se escojonan tanto el domingo por la noche.
ya se sabe que las elecciones son cada cuatro años y puede pasar cualquier cosa y hay que saber ganar o perder, pero el escojone de estos dos años desde mi casa no me lo quita nadie.
BETANZOS SE HA CONVERTIDO EN UNA AUTENTICA MIERDA
"Es inaceptable que existan este tipo de errores, que se suman a otros también cometidos por el Concello de Betanzos que, en años anteriores, efectuó retenciones indebidas del IRPF a sus empleados por las que éstos tuvieron, posteriormente, que pedir la devolución de esos tributos a la Agencia Tributaria", denuncia en un comunicado enviado a los medios el sindicato UGT.
Parece que alguien no hace bien su trabajo ¿no? Que pena porque los empleados municipales son muchos y con tantos esto debería funcionar a las mil maravillas. Non si?
Bueno, como no todo va a ser culpa de los administrativos decir que los policías municipales (los que protestan) deberían trabajar primero para pretender cobrar después. Yo trabajo en lo privado y estoy en contra de tanto funcionario al que todo le es ajeno y que pasar las horas sin hacer nada es su deporte favorito. Se que no es bueno generalizar y no pretendo hacerlo pero estoy muy quemado con tanto funcionario inoperante y maleducado que te hace esperar en un hospital, en un colegio público, que mira para otro lado mientras se cometen infracciones, etc. Deberían ir al paro todos los vagos que se meten a funcionarios para vivir de la teta.
Si hablamos de la Faraldo creo que debería, modificar la lo que tenga que modificar y actualizarle el sueldo a esta gente a ver si trabaja algo y no tenemos el pueblo a la deriva con tanto coche en doble fila, aparcados en zona de minusválidos, zonas amarillas y un largo etc.
http://www.lavozdegalicia.es/galicia/2009/02/28/0003_7559093.htm?idioma=galego
Sanidade
As enfermeiras recorren a oposición á carta convocada por Vicepresidencia
O sindicato Satse impugna a convocatoria de prazas sanitarias para os centros de maiores da Xunta
A Vicepresidencia da Xunta esperou a que a campaña electoral chamase ás portas de Galicia para facer dúas convocatorias de emprego, unha de 271 prazas e outra de 65. Fixéronse públicas cinco e catro semanas antes das eleccións autonómicas de mañá. Agora, un xulgado terá que determinar se as bases desa convocatoria son legais. O Sindicato de Enfermería (Satse) acaba de impugnar o proceso de contratación das prazas de enfermería, fisioterapia e terapia ocupacional do Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar, unha entidade que depende do departamento que dirixe Anxo Quintana (BNG).
O Xulgado Contencioso-Administrativo número 2 de Santiago ten sobre a mesa desde o xoves un recurso que cualifica a oposición promovida desde Vicepresidencia de «irregular, ilegal e de estar posta en marcha por e para unha entidade, o Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar, creada artificialmente».
http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Querella/prevaricacion/altos/cargos/Sergas/elpepuespgal/20090228elpgal_6/Tes
Querella por prevaricación contra tres altos cargos del Sergas
El Juzgado de Instrucción número uno de Santiago ha admitido a trámite una querella criminal, interpuesta por tres radiólogos del hospital Xeral-Calde de Lugo contra tres altos cargos del Sergas. Los denunciantes acusan de un presunto delito de prevaricación a un ex secretario general del Servizo Galego de Saúde (Sergas) del bipartito, José Manuel Peña Penabad, y a otros dos cargos del servicio público de salud: la subdirectora general de Inspección de Servicios Sanitarios, Isabel Bellver Moreira, y la jefa de servicio de gestión administrativa del Sergas, Antonia Ramón Díez. La querella asegura que los acusados ignoraron un caso de incompatibilidades de varios médicos de la sanidad pública que la Inspección Médica detectó en el servicio de radiología del hospital lucense. Los acusados declararán el próximo 23 de junio
Os que deben estar acojonados, e non de risa, son os do bipartito da Xunta. Todos os medios de fora de Galicia din que volve o PP a Xunta. Que cagada non...! Pois a joderse. Haber feito ben as cousas. Isto pasa por facer política Nacionalista. Isto pasa por enganar a cidadanía. Isto pasa por deixar facer e ser un presidente de figureti. Espero que a prensa de fora se engane pero a verdade que e o que eu me temo que pasará. Mañá vou ir votar e pola noite volverei a ver como está este outeiro
«irregular, ilegal e de estar posta en marcha por e para unha entidade, o Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar, creada artificialmente».
O de "A voz do PP" é de risa.
Que recen para gañar o luns, porque despois da peor campaña electoral coñecida, a esta xente no queda outra cousa que desterrala.
Un so pode sentir noxo ante esta xente.
outros sentimos pena ante xente coma vos.
2:22 A "pena" e un sentimento invencion do tardo-cristianismo.
Cada un "sinte" en funcion do que e. Supoño que hoxe pasarias pola misa antes de ir votar, non?
Publicar un comentario