Presumia de que ...

... despois de varios anos, este era o primeiro en que a miña folla de faltas estaba practicamente baleira. ¿Recuperarian as miñas maltreitas vertebras pasadas primaveras? ¿Estaria o meu esqueleto vacunado contra a humedade deste promontorio entre o Mendo e o Mandeo? Os documentos en rexistro antes do 1 de abril, as obrigas do traballo o dia, os compromisos altruistas cumplidos. Decia meu pai que os seus fillos nunca chegarian a ricos: "Preocupadesvos mais do de de todos que do da casa", viña a decir. E tiña razon. Pero un e como e. E morrera sin dar un paso atras nin para coller impulso. Pois eso, que todo estaba como e debido. "Teño que facer a gimnasia pois levo moitos meses sentado sin facer exercicio". Asi que o pasado martes, 31 de marzo, cando iba poñer os pantalons, a 50 centimos xoguetons deulles por sair rodando polo chan. Aniqueime (veuseme a palabra a cabeza con recordos de infancia) sin cumplir o protocolo de seguridade e hixiene no traballo, e quedei cristalizado formando un angulo obtuso. Menos mal que tiña a cama o lado e, como decia miña nai, "estaba carretado". A forza pasei uns dias vivindo en horizontal e mirando se nas caixas dos medicamentos poñia 1-0-0, 1-0-1 ou 1-1-1. Tiven moitisimo tempo, non todo iban ser desventaxas, para dormir, ler e meditar. Tamen para ver a TV, que era o que mais comodo me resultaba. Lin un libro que me aconsellaron, e que eu non aconsellarei. Resultoume tedioso ainda que o protagonista e mais eu fomos axudantes de camareiro nun restaurante de luxo e, polas noites, imaxinabamos ser James Dean. A diferencia e que el, impuduroso, escribeuno. Panza arriba na cama vin moita TV. Moita. Era o que menos flexions requeria. ¿Que seria da TV sin as carceles e os hospitales? Vin todos eses programas que alguns din aqui que vexo (evidentemente eles si que os ven), e comprobei que o control que o Goberno ten dos medios de comunicacion e case absoluto. Se colocamos na fronteira (o que e discutible) a Antena 3 de Lara, as demais televisions son un permanente aparato de propaganda. No extremo esta a Cuatro de PRISA, que estes dias andaba decindo que era o fin do mundo que, despois dun accidente de aviacion, nun feretro houbese pedazos doutro cristiano. ¡E eu que pensaba que eso podia calificarse de calquera cousa menos que de progresista! Ademais nun momento no que de cada dez novos parados europeos o menos oito son españoles. Jose Luis Rodiguez Zapatero a todas horas. ¿Que debe facer alguen que foi criado nun medio no que os tratos se facian cun apreton de mans? Nun medio no que as mulleres, eran elas as que neses casos tiñan a coraxe necesaria, lle pedian cartos o veciño para que o rapaz mais vello marchase para emigracion, e que xa devolveria os cartos co primeiro soldo que ganase. ¿Que facer cun mediocre que hai uns dias decia que a partir de marzo o paro iria mellor e que o mes que din que ten "cara de can" trouxo mais de catro mil parados diarios? Pois nada, como un non esta para soportar a mentirosos patoloxicos dalle o mando a distancia cada vez co careto do noso Presidente asoma o fuciño. Preguntabame como alguen que leva cinco anos mentindo continuamente lle pode resultar creible a mitade dos españoles. Para min e inexplicable. Pode parecerme ben ou mal en certos aspectos. Pero resultame imposible crelo. Despois de ver tanta television xa entendo mellor o exito de Don Jose Luis. ¡E pensar que Borrel ou Solana militan no mesmo partido ca este individuo! Se a dereita tivese un lider con carisma o batacazo socialista iba crear doctrina. ¿Sera un merito, na politica, a mediocridade? Pois parece que si, despois de que o home blanco de Palas de Rei chegou a ministro. ¡Quen llo iba decir a aquel rapaz non moi espabilado que estudiaba no Colegio Menor de Lugo, e que tanto lle facia a pelota os profesores! Como decia, as televisions estan co poder. Hai duas dixitales que poderiamos encadrar no ambito da dereita: Veo El Mundo e Intereconomia. Pero andan a matar, pois a primeira apoia a Esperanza Aguirre e a segunda a Mariano Rajoy. Un circo. Cando o sarnizo me permita estar sentado, pasarei as miñas horas de interactividade (a TV non o e) buscando e compartindo libremente a informacion en internet. Ali un pode ser receptor e emisor. Nas televisions uns bustos parlantes, de bon ver se e posible, predican os desvarios dos pensadores organicos (Zapatero el so ten mais de 600) que teñen como unica mision conseguir que o rebaño non se descarrie. Claro que ser intelectual organico ten a s suas ventaxas: Na revista da DGT, "Seguridad vial", escribe agora Joaquin Estefania. Ser de PRISA hoxe equivale a ser do Movemento hai uns anos. E nada, que se me viñeron a cabeza moitas cousas estes dias: Que si me sentia coma o Albatros de Baudelaire, con perdon. Que si era Holderlin quen mellor describia o meu estado con aquelo de que "El hombre es un dios cuando sueña y un mendigo cuando piensa". Pero no fondo, de verdade, un sentiase coma o Don Quijote do meu querido Leon Felipe. Vencido e canso. Sobre todo canso. "Cando faga esto, aquelo e de mais alo, ... descansarei", dis. E a vena sartriana asoma dinamitera: "¿E por que non descansas agora?" Eso, ¿por que non descanso agora? ¿Acaso pretendo que me queiran, que me respeten ou se me ocurre facer propaganda para montar unha Academia de clases particulares? O que teño asegurado son os insultos. Supermari, o meu insultador oficial, que di que son un vago (¡Meudeus!), ten pH baixo cando afirma que o final quedarei solo. Ten a metade da razon. As persons que non aceptamos xerarquias nas relacions (o ser funcionario axuda moito) non somos moi ben considerados. ¿Como vai un bobo con poder subvencionar a quen non esta disposto a dedicarlle odas a sua inxente labor representativa? Nin pensalo. Necesita que lle falen do brillante que foi o seu discurso. Ten a metade, xa que entre os que asi vivimos establecese un vinculo de tal fortaleza que a caladora patina, incluso coa folla para metales. Recordo agora, escribo de corrido, que hai 10 anos (cando deixei a fisica e a quimica) fun a uns cursiños de Tecnoloxia na Coruña. A ponente era unha rapaza nova que viña de aprobar as ¿primeiras? oposicions da especialidade. A maioria da xente era mais vella ca ela: Arquitectos, inxenieros, marinos mercantes, fisicos, quimicos, aparelladores... Extrañoume por un lado a suficiencia da funcionaria en practicas e por outro unha sensacion de servidume que desprendian a maior parte dos asistentes. Un dia, tomando cafe coa xente coa que o facia normalmente, entendino: A maior parte eran interinos e, como non habia funcionarios da especialidae, era seguro que a ponente estaria nun dos tribunales de oposicions que se celebrarian no veran. Non me engañaba o meu olfato. Asi que, se non recordo mal, nun dos erros que cometia (leva anos controlar os resortes dunha disciplina tecnica) levanteime e dixenlle que estaba mal, que nunca o resultado do calculo podia ser mais preciso que os datos experimentales de partida. Asimilou mal o ridiculo. Pero colocouse no sitio que lle correspondia. De volta para a casa asaltoume unha pregunta inquietante. ¿Fariao se eu fose un dos interinos? Cando quen hoxe e amigo meu veu para expoñer a su ponencia, preguntoulle o Director que tal a xente deste ano. Contestoulle que todo normal menos un revolucionario de Betanzos. E un xa non ten anos para andar escribindo nos muros de maio. Son outros mais novos os que deberian barruntar aquelo de "Non tomes o ascensor, toma o poder" Pero semella que eso non esta de moda. O que agora se leva e sair a rua contra Bush e o imperialismo yanqui, e o cabo dun tempo andar adorando as fotos do novo amo. Agora xa non hai imperialismo. ¡Nin que Obama fose Ian Gillan, Robert Plant e Jimmy Page xuntos! A docilidade coa que moita xente nova asimila as consignas e asombrosa. Tamen ten o seu aquelo que do "No a la guerra" de Irak, pasasemos agora a "Si a la guerra" de Afganistan. Portutatis que eso de guerras boas e malas, legales e ilegales, non consigo metelo na mollera. ¿Estarei enfermo de mais cousas? ¿E do Prestige que me din? Parece que a xueza lle bota a culpa o armador e o cuasi-heroe Mangouras. E os franceses demandan a compañia encargada de pasar a ITV do buque. ¿Recordan que nunha inexplicable decision houbo quen denunciou coma responsable a Adminitracion galega? Pertinaz, sigue presentando recursos. En que cabeza colle que uns galegos, por un interes politico malsano, pretendesen que todos os galegos pagasemos os desperfectos do accidente. E totalmente inexplicable. Non entro eu a considerar se este ou aquel politico deberia asumir a responsabilidade correspondente. Deso estou sempre a favor. Pero o meu entender: ou se metia nun porto ou se levaba mar adentro. Concentrar a contaminacion ou diluila. Non teño criterio. Pero visto o pronto que se recuperou o ecosistema, todo parece indicar que non foi unha mala decision. Porque despois de todo, ¿que porto iba aceptar tanta plastilina? Usado o accidente coma arma politica (non teño nada que decir) todo o entramado ligado a Nunca Mais articulouse para movilizar a maior cantidade de galegos posible. Abofe que o conseguiu, e un asistia con interes a movilizacion de centos de miles de galegos (ainda que alguns fixesen un ridiculo espantoso sacando a pasear as maletas da emigracion). E nesto que lle tocou movilizar o colectivo ¿areanegra? cunha fortisima implantacion na enseñanza publica. Tamen me pareceu normal que o fixese. Unha folga en defensa da nosa riqueza mariña para que nunca mais se repetise o accidente, tiña razon de ser. ¿E se fracasamos coa convocatoria?, supoño que pensaron alguns. Asi que a alguen se lle encendeu unha luceciña e dixo: ¿por que non facemos unha cadea humana pola costa cos alumnos de primaria e de secundaria? E asi se levou a cabo. Nenos de primaria e de ESO (os de bacharelato xa teñen mais criterio propio e ala eles) utilizados coma presion politica contra o Goberno Fraga. Ocupando o lugar dos seus profesores porque se estes o fixesen non cobrarian o soldo completo a fin de mes. O meu modo de ver o movemento virou en redondo e a moderada simpatia que me producia evaporouse. Utlizar os nenos pareceume algo deleznable. Penso que foi nun daqueles debates do primeiro xornal.com onde se mantivo a polemica. A cadea dos nenos e a favor do ecoloxismo e da conservacion da natureza, xustificabanse. Encima pensaban que eras imbecil: nun ambiente de movilizacion popular en contra do Goberno Fraga (compre recordar que tiña democraticamente maioria absoluta) os rapaces dos institutos iban alo a defender unha cousa distinta. Anxelical. Grabei mentalmente a axitacion que se viviu naqueles dias entre os estudiantes, que tiña como poden entender perfectamente as suas cousas boas. E a Conselleria de Educacion calada. Temerosa: Non fose que ademais lle berrasen fascistas. Eu non teño nada que ver cos periodistas a soldo do outro lado que falaban da responsabilidade de Suarez Canal cando morreu xente nos incendios. Non, para min os feitos estan ben ou mal en si mesmos. Xa saben o que pasou depois cando os cidadans foron votar: O movemento politico que sostiña a Nunca Mais (dono incluso da marca) pasou de 17 a 13 parlamentarios. Esa rebelion dun sector da sociedade galega que vota en contra da manipulacion e moi interesante. Repetiuse nestas ultimas autonomicas. Xa me gustaria a min ter os medios para clasificalo desde o punto de vista socioloxico. Ese xeito de tratar os cidadns que tanto rechazo produce nun sector da sociedade galega ten unha estructura perfectamente diferenciada e paradigmatica. Por poñerlles un exemplo cercano, o Boletin Informativo da APA do Vales Villarin de marzo, incorpora na sua ultima paxina o seguinte: (Fagan clic para ampliar) O curioso e que do membrete do Concello parece deducirse que somos os betanceiros os que pagamos a publicacion.