Desasosegos

Os novos corren máis rápido, os vellos conocemos os atallos. Trátase de chegar. Se imos xuntos non hai quen poda con nós. Por eso a oligarquía política e sindical non quere que nos conozamos. Dinlle a xente nova que todos os que estamos enfrentados a eses grupos organizados e corruptos que ocuparon o sitio de Franco (PP, PSOE, IU, UGT, CCOO...) non somos de fiar. E a xente nova en lugar de reflexionar e analizar os feitos, cren os predicadores millonarios a sueldo desa oligarquía. Escoitan a manipuladores coma  Iñaki Gabilondo ou o Gran Wyoming (que no franquismo estaban caladiños ou a favor da Dictadura) en lugar de reflexionar co que nos din os grandes pensadores da esquerda: E así nos vai a vida. O 80% dos cidadáns que manifesta o seu desprecio pola clase política e sindical, que eu denomino oligarquía e que foron os que saquearon as caixas de aforros que eran a banca pública, tenden a votar por adolescentes que, peinando canas en moitos casos, os tratan coma se fosen imbéciles. ¿Onde están eses homes e esas mulleres capaces de convertirse nos referentes éticos que Galicia necesita para levantar cabeza? Xente tranquila pero coa coraxe necesaria para non dar un paso atrás na defensa da democracia e da igualdade de todos os galegos. Verdadeira xente de esquerdas. Demócratas e galeguistas. En lugar deso o circo: Esta é a xente pola que votan a maioría dos galegos que votan. Cobran 5.000 euros/mes para facer que o Parlamento Galego pareza unha clase de 2º da ESO. Pero a xente de 15 anos ten as hormonas tolas corréndolles polo organismo. E esa adolescencia ten unha ventaxa: dura uns poucos anos. Os adolescentes do Parlamento son así. Sin hormonas. Ridículos adolecentes de máis de 30 anos. No fondo impotámoslles un pimento: están encantados de verse xuntos vivindo á conta dos galegos que outra vez volven emigrar. Si lle engadimos a esa tropa os intelectuales orgánicos e os artistas subvencionados, temos un retrato dos que munguen Galicia, a vaquiña que tanto queremos e que tanto desacougo nos provoca. Pero a historia fala e di que nós sempre fomos caladiños e obedientes cando entrabamos nos aposentos do poder. E así se vai escribindo o diario dunha permanente servidume. Apática por anestesiada. Servil por carencia de ideoloxia. Seguiremos elexindo paiasos mentras a xente nova coa cabeza organizada, e coa conciencia crítica necesaria para tirar do carro, sigue facendo as maletas. Nesta Galicia, pensar en solucións colectivas democráticas e serias e o pasaporte cara o sufrimento. Pero un sempre foi así e xa non pode cambiar aínda que sufra. NOTA Ó PÉ: Cando falo de partidos e sindicatos estoume referindo ós cuadros dirixentes   (o que se chamou nos países comunistas a Nomenklatura). A Ley Electoral e a Ley de partidos convertiron a eses personaxes con escasa formación intelectual nos amos deste país. Parece que a cousa está mudando porque a xente lle foi perdendo o medo a esas organizacións corruptas. Non se sabe se o neno está preocupado pola saúde do pulpo, ou si non lle gusta demasiado o bicho con patacas: