Cesar Vallejo




ESPAÑA, APARTA DE MÍ ESTE CÁLIZ

Niños del mundo,
si cae España —digo, es un decir—
si cae
del cielo abajo su antebrazo que asen,
en cabestro, dos láminas terrestres;
niños, ¡qué edad la de las sienes cóncavas!
¡qué temprano en el sol lo que os decía!
¡qué pronto en vuestro pecho el ruido anciano!
¡qué viejo vuestro 2 en el cuaderno!

¡Niños del mundo, está
la madre España con su vientre a cuestas;
está nuestra madre con sus férulas,
está madre y maestra,
cruz y madera, porque os dio la altura,
vértigo y división y suma, niños;
está con ella, padres procesales!

Si cae —digo, es un decir— si cae
España, de la tierra para abajo,
niños ¡cómo vais a cesar de crecer!
¡cómo va a castigar el año al mes!
¡cómo van a quedarse en diez los dientes,
en palote el diptongo, la medalla en llanto!
¡Cómo va el corderillo a continuar
atado por la pata al gran tintero!
¡Cómo vais a bajar las gradas del alfabeto
hasta la letra en que nació la pena!

Niños,
hijos de los guerreros, entre tanto,
bajad la voz que España está ahora mismo repartiendo
la energía entre el reino animal,
las florecillas, los cometas y los hombres.
¡Bajad la voz, que está
en su rigor, que es grande, sin saber
qué hacer, y está en su mano
la calavera, aquella de la trenza;
la calavera, aquella de la vida!

¡Bajad la voz, os digo;
bajad la voz, el canto de las sílabas, el llanto
de la materia y el rumor menos de las pirámides, y aun
el de las sienes que andan con dos piedras!
¡Bajad el aliento, y si
el antebrazo baja,
si las férulas suenan, si es la noche,
si el cielo cabe en dos limbos terrestres,
si hay ruido en el sonido de las puertas,
si tardo,
si no veis a nadie, si os asustan
los lápices sin punta, si la madre
España cae —digo, es un decir—,
salid, niños, del mundo; id a buscarla!...

--------------------------------------------------------------------------------

NOTA A MARXE:

"España, aparta de mi este cáliz" fue escrita entre los meses finales de 1937 y 1938, en medio de las actividades que realiza Vallejo de apoyo al gobierno republicano.

"Un día de Marzo de 1938 cae en cama, para no levantarse nunca. Sobre estos hechos habla su mujer:

"El mes de Agosto pasa. Septiembre... y bruscamente surge de Vallejo el monólogo de meses interminables. En tres meses escribe 25 poemas, últimos poemas de Poemas Humanos y dirige a la misma España su ruego y su exceso de desesperación: España, aparta de mi este cáliz"

"España, aparta de mi este cáliz", se observa la posición del intelectual y su relación con un proceso revolucionario, por ejemplo en "Himno a los voluntarios de la República", plantea la posición de su poesía, una poesía al servicio de la revolución como una retribución a la tarea de todos los sectores que luchan por esa República de los sueños.

Neto de galegos morreu o 15 de abril de 1938 mentras a II Republica, que el tanto amaba, se desangraba. Orvallaba na Semana Santa parisina e o militante do Partido Comunista de España viña de cumplir 46 anos. So lle quedaba a esperanza de que os nenos aprendesen a ver o mundo:

" (...) si la madre España cae digo,
es un decir,
salid,
niños,
del mundo;
id a buscarla!..."


6 opinions:

Anónimo

moi ben Mariño, Arriba España!

Anónimo

Mariño estarás contento que ayer en cuentame no murio Franco, una semanita mas, aprovecha.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Sr. Blancolexítimo, non sei se non me gusta a poesía porque non a entendo ou se non a entendo porque non me gusta. Coido que o xenial poeta peruano escribiu estos versos referindose á guerra civil española. Sintó pero eu non son quen de entendelo, demasiado creente relixioso e demasiado subxetivo para min, pasame como cá pintura abstracta ou como cando intetei ler o Ulises de Joyce. De todo-los xeitos non me sinto mal porque sei que é un dos poetas máis difíciles de ler, porque xoga con moitas variabels que interveñen no complexo mundo da escritura i en concreto da poesía. Sempre admirei aos que teñen, como vostede, esa capacidade para entende-la poesía i espero que entre os que pasan po-lo seu Outeiro haxa quen lle saque máis proveito que eu.
Cambiando de estilo, querolle facer referencia a unha escritora, Susan George, que estivo estos días en Madrid, presentando o seu novo libro. Coñecea?. Qué opinión lle merece o que di?. Eu coido que o que do que fala é semellante ao que acontece en España, ainda que afortunadamente con menor penetración da dereita na sociedade española que na dos Estados Unidos.
No libro “El pensamiento secuestrado”, Susan George volta á carga có ánimo de
descubrir ao lector os poderes que gobernan Estados Unidos dende a sombra, ou
dito doutro xeito, cóma o pensamento ultraconservador se adonou de todo
o panorama cultural, político, relixioso e intelectual do país máis poderoso
do mundo. E vai máis alá ao apuntar cóma a paisaxe política do conxunto dos
países ocidentais efectúa un deslizamento sensibel cara á dereita. Susan
George amosa cómo a esquerda non manten unha actitude decidida e convincente,
namentres que a dereita apropiase con método e determinación de posicións
estratéxicas en toda-las áreas da vida social, empregando eficazmente a
relixión e o orden moral para convencer.
A autora interrogase sobor de cál será a seguinte fase. Un liberalismo
exacerbado que destruirá todo- los xeitos de sociedade solidaria?, ou un
incremento de humanismo que rexeite os valores egocéntricos actuais e
atope os medios de promover unha sociedade máis xusta e máis humana?.
Preguntada se o seu novo libro se pode vincular a “El Informe Lugano”, no que narrou unha suposta convención de homes sin faciana dispostos a todo para facer perdurar
o capitalismo, responde que non, que durante trinta anos, dende os seus primeiros libros sobor da fame, investigou os diversos aspectos do poder i este último non é unha excepción. Amosa a real e documentada apropiación do poder nunha determinada
cultura, os Estados Unidos, por parte de persoas poderosas que sabían exactamente o que querían e desenrolaron unha estratexia para acadar seus fins. Non sería difícil imaxinar a esas persoas como aqueles que encargaron o Informe Lugano ou quenes o redataron; a diferenza é que o Informe era ficción (ainda que ficción baseada en feitos) e a xente que organizou a conquista relixiosa e secular do poder en EE.UU. son persoas moi reales, razón po-la cal o acontecido é moito máis terrorífico. Non obstante, ambos libros son similares no que respeta ao nivel de información no que se basean. Unha das pasaxes máis brilantes deste libro é a explicación de cómo as políticas ultraconservadoras se apoderaron absolutamente de todo o panorama cultural, político, relixioso e intelectual dos Estados Unidos. Gran parte da cidadanía estadounidense non é
conscente de cómo se levou a cabo tal transformación e desafortunadamente o
sector progresista, que sigue alí, está enormemente fragmentado. Este tende a
concentrarse na “política de temas únicos” e as fundaciones máis progresistas, limitaronse a finanzar proiectos pero non ideas. O enorme éxito, e a paradoxa, da dereita é que adoptou o programa concebido po-lo pensador marxista Antonio Gramsci para acada-la hexemonía cultural. A esquerda, tamén paradóxicamente, non semella comprender a importancia das ideas. De alí que crea que esta situación continuará ainda
cando Bush deixe a Casa Blanca. A dereita aprendeu perfetamente cómo comunicar, cómo facer uso da retórica e cómo aparentar que sempre está a favor do ben común para todos, namentres que en realidade só incrementa os privilexios dos ricos e ignora
completamente as desigualdades sociais i económicas. Só basta con mirar os nomes con que designan ás organizacións ás que finanzan. Todas sonan increíblemente progresistas. También se adonaron das instituciones (outra ves o programa de Gramsci), dende as universidades até as igrexas, os partidos e a prensa. Obviamente, este ataque non se detén nas fronteiras dos Estados Unidos. A mellor defensa en Europa é tomar nota do que aconteceu e do que segue acontecendo, para non rematar sendo víctimas inconscentes. Eso implica que as persoas progresistas dentro de todas esas
institucións deberían estar en garda e axudarse mutuamente para resistir e prevalecer.

Saudos, Lis de Moura.

blancolexitimo

11:10, o fanatismo non lle deixa ver a realidade.
Vostede ten fe a xa encontrou o seu camiño de salvacion.
Enhoraboa.
Eu de relixion non discuto.
*****

16:49, iba colocalo xunto co contertulio anterior, pero como non sei si se refire a "contar batallitas" ou me califica de "franquista", non podo contestarlle como quixera.
*****

Sr. DeMoura, dudo que vostede non sexa quen de botarse debaixo dun castiñeiro, as mans cruzadas debaixo da cabeza, deixando que os versos do peruano lle bailen na cabeza.
Houbo un tempo que, sendo novo, Trilce era un dos libros da mesiña de noite. Agora xa pouco mais lembro que aquelo de "adoro tu sexo convexo" que utilizaba pra facerme o lido a hora de ligar.

O "Ulises" ten a pel dura e aceda mentras que o interior e unha festa. Penso que hai que lelo moi despacio indo atras e adiante. E sobre todo ten que ser unha moi boa traduccion que che vaia explicando a marxe os xogos de palabras e as frases feitas.
¿Era J. M. Valverde o traductor?
De poucas cousas me acordo asi a bote pronto: un ¿dia? na vida de Stephan Dedalus, a torre, a casqueria, o gordo Mulligan, ...

De Susan George coñezo a sua actividade anti-globalizacion pero non lin nada dela.
A verdade e que hai 20 anos que o meu ritmo de lectura e pobre.
Que Europa se vai a dereita e unha evidencia, encontrar as causas e o que hai que dedicarlle tempo.
O pensamento conservador medrara na mesma medida en que a sociedade occidental vexa amanazado o seu benestar e a sua "civilizacion".
Aconsellarialle a todo o mundo ler, evidentemente con espiritu critico, a Oriana Fallaci.

Gramsci da para moito.

A esquerda española (e galega: houbo un tempo que se podia soñar que EG + EU = EGU)non e quen de adaptarse os tempos como fan os nosos veciños.
Envidio o troskismo frances ou a esquerda comunista italiana. Son os que sacan a luz as contradiccions da sociedade na que vivimos. Son imprescindibles ainda que un non estea de acordo con eles.

Comparto o seu planteamento.

¿Resistir?
¿Onde?
¿Resistimos en Betanzos?

Un saudo
*****
*****
*****

Saude

Anónimo

Palaaaaabra de Mariñooooooo.
AaaaaaaMENnnnnn.

Anónimo

que pena m das mariñño, pareces un caballo desbocao que perdio el norte.Agur yogourth