Futbol e politica

Como nunca e tarde para tirarse en paracaidas, este martes via xogar o Barcelona (por certo que acertei o resultado e ganei unha porra) mentras escoitaba o pleno pola radio. Si aceptamos que non son devoto de ningunha das duas actividades, a cousa ten o seu merito.

Extrañoume que Andres Otero abandonase o comenzo e deixase o seu grupo coa mitade dos efectivos.

A verdade que o BNG de Betanzos ten o seu merito, pois sendo irrelevantes as suas decisions desde o punto de vista da gobernabilidade (interpretese esto no sentido no que o digo), termina sendo o protagonista dos debates plenarios. Na medida en que ese protagonismo politico e meritorio para eles, haberia que repartir o demerito entre os demais.

A pesar do que poda parecer teñolle aprecio o maratoniano (o feito de selo abrelle moitas portas deste outeiro) e penso que temos moitas mais cousas en comun (intuo que a conciencia e a defensa da clase social a que pertenecemos serviria de exemplo) das que a primeira vista asoman. Ademais penso que e a unica persoa coa que estiven a punto de traspasar os limites que me impuxen cando abrin as portas deste outeiro. Por eso espero, de verdade, que as cousas lle vaian ben.

O seu lugar ocupao un rapaz novo e preparado (especificamente preparado diria eu: licenciado en Politicas e especialista en Administracion Local). Eso e bon por principio. Henrique del Rio debera demostrar agora si a preparacion o leva ou non polo camiño axeitado. O test en politica faise cada vez que se poñen as urnas enriba da mesa.

Desde o punto de vista politico, teño a sensacion de que o BNG esta perdendo referentes importantes dentro da esquerda local.

Sei (teño tantos coñecidos nesa situacion que si fixese unha extrapolacion estadistica dariame unhas porcentaxes escandalosas) que o BNG situou na sua estela a xentes de esquerda (non nacionalistas) que vian na sua mensaxe e nou seu compromiso retazos da doctrina que defenden. Tamen en Betanzos antiguos comunistas e incluso socialistas de esquerda (como sucedeu nas ultimas municipales) apoiaron o BNG.

O rumbo do nacionalismo galego fai que ese afan centripeto que tanto favorecia o Bloque se estea convertindo en centrifugo. Iran abandonando ese sistema solar todos os que non comulguen con patrias (termino incompatible ideoloxicamente cun pensamento de esquerdas), himnos e bandeiras para que o final quede mais claro o que de por si e claro: o BNG e un partido (ou agrupacion deles) nacionalista. Ergo, Galicia e unha nacion sin estado e a loita (a contradiccion fundamental marxista) vai dirixida a conseguir ese estado propio. Todo o demais son argumentos que estan colocados nun estante inferior da libreria e non sirven mais que para darlle susutento na medida do posible o que esta enriba.

Non se pode negar que outros sectores menos ideoloxizados e unha parte da xuventude seran sectores mais proclives a ese "corpus" ideoloxico que en Cataluña e no Pais Vasco esta en franca recesion.

Seguir mimeticamente o camiño de catalans e vascos e un "quiero y no puedo" que produce certo desasosego (a Ricardo Reis produciriallo). Chegase a situacions como a planteda por Cataluña esixindo para eles unha financiacion similar a do Pais Vasco e Navarra (non se lles pode negar que dentro da manifesta insolidaridade teñan a sua parte de razon). Como para Galicia supoñeria perder miles de millons de pesetas, a Xunta mostra o seu desacordo con calquera variacion na financiacion autonomica.

¿E o BNG? ¿Solidarizarase coa pretension catalana de xestionar os seus propios recursos como fai toda nacion que se precie de selo, ou apoiara a Touriño para que Galicia non perda uns cartos imprescindibles que a solidaridade nacional lle garantiza?

¿Calaran os nacionalistas ante o dilema que os poñeria en evidencia nun ou noutro sentido?

E absurdo. O Pais Vasco cuns foros medievales unicos en Europa pon na caixa comun (da que cobran as pensions moitos galegos) moito menos diñeiro do que lle corresponderia segundo a sua riqueza: os vascos son os españoles menos solidarios cos galegos.

E Cataluña pretende ir polo mesmo camiño. ¿Recordan o que escribin aqui sobre o calado que quedou un fillo de galegos convertido en nacionalista catalan, cando despois de comentarme que estaban cansos de pagar as pensions dos extremeños eu lle dixen que logo tamen estarian cansos de pagar as dos galegos?

O sosten ideoloxico fundamental e que son nacions e como nacions queren gastar os seus cartos de fronteiras adentro para que os naturales teñan os mellores servicios que se podan costear: ¿entenden por onde vai o da Axencia Tributaria propia?

¿Que os hospitales extremeños e galegos se resinten?: Ala eles.

Como a solidaridade e a igualdade de todos os españoles e un dos pilares basicos no que se ten que sustentar calquera pensamento progresista, a resposta desde a esquerda e evidente.

Mal o teñen os nacionalistas galegos: si apoian a Touriño estan defendendo a nacion española e si apoian o nacionalismo catalan axudaran a que Galicia non reciba o que lle corresponde.

Por eso costa tanto casar os dous terminos de "nacionalista de esquerdas". (Gustavo Bueno decia o mesmo, en tempos de Alfonso Carlos Comin, de "cristianos por el socialismo"). Ainda que despois de seguir o que Nunca Mais levou consigo e atoparme con colectivos "anarquistas nacionalistas" todo o que poda vir detras e pecado venial.

Porque, en moitos casos, se deixamos de lado himnos, bandeiras, fronteiras e inexistentes Reinos de Galicia , queda o que Galicia necesita neste momento: o galeguismo de esquerdas.

Pero xa saben que para os nacionalistas galegos os que pensamos desta maneira somos nacionalistas españoles. Porque o home para eles e, en esencia, nacionalista.

Rimaba sabiamente outro ¿nacionalista español? que se chamaba Leon Felipe:

Sensibles a todo viento
y bajo todos los cielos,
poetas, nunca cantemos
la vida de un mismo pueblo
ni la flor de un solo huerto.
Que sean todos los pueblos
y todos los huertos nuestros.

¿Notan con que facilidade se cola o pensamento internacionalista, gaseoso coma se fose o aire que respiramos?


40 opinions:

Anónimo

si el ímpetu de la juventud no lo descarría creo que tanto por su preparación como por las ganas que le pone el nuevo concejal del BNG puede dar mucho de que hablar

Anónimo

Epa don Henry!!! coma nos seus mellores momentos!!!
Preocupandose do resto. A caridade é o que ten. NA antropoloía social, a preocupación excesiva polo inimigo ten un nome moi mal sonate que aquí non imos cometar. Na socioxía europea non ten unha nomenclaura moito máis agradabel, e na psiquiatría (dos xenios que reinventaron os psiquiarticos abertos, da mesma cidade onde vostede estudou), no le quero nen diccer.
Imbécil xa lle chamei ao corto do betanceiro liberal, a vs
otede voulle adicar simplesmente* unha cantiga ben entranhabel; desfrutea coa súa ulcera:
http://www.youtube.com/watch?v=2yZkC3YCU20&NR=1

Anónimo

El nuevo concejal no creo que aporte nada más que radicalismo en el fondo y en la forma a la política local.
Me imagino que está detrás de varios seudónimos que circulan por la blogosfera brigantina, sosteniendo siempre las opiniones más insólitas y radicales.
Me quedo del pleno pasado con el voto negativo de cxb a la moción del bloque sobre el manifesto del galego. buenísimo. Aquí se ve que hay gente perfectamente bilingüe que no le molesta ni hablar en gallego siempre, ni que los demás hablen castellano. La moción del bng en línea con la mesa da normalizazón lingüistica, tiene una carga subyacente de intolerancia lingüistica e imposición, en la que afortunadamente Cxb no ha caido.
Por cierto cuanto veneno, odio e impotencia acumulada en el comentario inmediatamente anterior,
que posiblemente sea del mismo que le echa flores, antes en castellano al sr. del Río ¿estarán todos escritos por la misma persona?
-Muchos bloggers pensamos que sí.

Anónimo

¿Es verdad que desde que el sr. del Río llegó a la portavocía del BNG, cada vez acude menos gente a las asmbleas?¿Porqué?

betanzosliberal

Pero si ya está por aquí el resentido social del 2 de mayo de 2008 8:17. Me imagino que la psiquiatría debería abrir una especialidad nueva con semejante sujeto.
Lo triste del tema es que es que como el correo basura, aparece siempre por el medio de todas las opiniones sobre todo de este outeiro. El insulto, la descalificación personal y el galegoportugués al más puro estilo AMI, son sus principales armas.
Odia todo lo que no sea "nazonalismo", sus amigos son el CAF, la Mesa, el Ami, el antisemitismo feroz.
No creo que nos libremos de él porque es narcisista y le gusta leerse, que hablemos de él, que respondamos a sus múltiples personalidades....
Solo desearle que se le atragante el blancolexítimo, que correrá por Betanzos este fin de semana.
Saude, saudos.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Seguramente lin eu mal e vostede, Sr. Blancolexítimo, non quixo dicer “o inexistente Reino de Galicia”. Ou tal vez quería dicer que xa non existe, agora, pero non por iso nega vostede a sua existencia pasada, porque vostede ten que saber que existeu o Reino de Galiza. Pero, que é un reino sin un rei ou unha raiña? Ten, por exemplo España, Rei?. Dime que sí, ese de cara bermella, que toma o sol moi escaso de roupa en barco regalado, ese que esquía, que compite en vela, que entrega trofeos, que caza osos e, que se cree con máis autoridade que Chavez, igual que lle pasaba Carlos V con Moctezuma?.
No único que coincido con vostede, Sr. Blancolexítimo, é en desexarlle toda a sorte do mundo a Andrés Otero e darlle as grazas pola sua adicación á politica local e dubido moito que coincida con él na loita de clases. Non vexo a Sito apoiando á clase social dos abrigos de pel, da misa diaria, das xoias, dos cartos, eses que lidera Maria Faraldo i que CxB colocou no governo local. Irrelevante o Bng?, nova provocación sua?. Podería contestarlle que resulta máis irrelevante a “politica” de CxB, pero estaría mentindo. Coido que levar ao governo ao partido que menos lle conviña a Betanzos, naquel e neste intre, foi o máis relevante que se leva feito na política do noso pobo dende que escomenzou a democracia e, o caso do cine Alfonsetti, por moito que o maree, xa acadou importancia dabondo para optar ao segundo posto. Vai ir ver o estreno deste fin de semá, “Los Timadores”?.
Estado propio?, fondo de armario?, internacional?. “Agrupémonos todos, en la lucha final y se alcen los pueblos por la Internacional. Agrupemonos todos en la lucha final”. Internacional, agrupación de de nazóns, é quen de atar cabos?. O himno dos proletarios, se cadra ainda non me ve á sua esquerda. Pois este himno obreiro fala de internacionalidade i para elo ten necesariamente que haber nazóns que se poidan unir. O contradictorio é unha internacional sen nazóns.
Por qué aínda hai “galegos” coma vostede que pensan que somos uns pobriños? Por qué non estamos todos dacordo en governar a nosa vida?. Coma ben dixo Don Anxo Quintana, as balanzas fiscais hai que facelas ben. Nesta materia do financiamento cómpre estudar moi ben os números. Qué lle convén a Galiza?. O autogoverno siñifica autoresponsabilidade. Galiza ten que contar cun finanzamento suficiente, que non faga depender a calidade dos nosos servizos nin o desenvolvemento das nosas políticas da decisión anual do Goberno central de subir ou baixar unha suposta cota de solidariedade. Xuntarse con Asturias, Castela e León ou Extremadura para impedir que os cataláns ou bascos impoñan o modelo de finanzamento que lles convén non sería unha boa estratexia porque Galiza non é probe. Non temos o grao de desenvolvemento da economía catalá e, polo tanto, non temos ese exceso de recadación a respecto do custo dos nosos servizos. Pero tampouco é certo que recibamos moito máis do que recadamos. Estamos nun chanzo intermedio, porque o que recadan a Xunta e o Estado por tributación e o que invisten en cada Orzamento son magnitudes parellas. As pensións dos galegos cobranse porque cotizaron eiquí, en Suiza ou en Bilbao. A Seguridade Social baséase na caixa única e na cotización persoal. Eiquí non pinta nada a solidaridade interterritorial, porque o da pensión é un asunto entre a caixa única e a persoa. Non se pode misturar o asunto do financiamento co da Seguridade Social. Se nos cederan a recadación do Imposto de Sociedades das empresas que producen eiquí e cotizan en Madrid, teríamos cartos dabondo para financiar a autonomía. É evidente que se o Imposto de Sociedades fose xusto, empresas como Citroen ou Unión-Fenosa haberían pagar aquí pola renda que gañan porque é aquí onde producen. Iso inxectaría un adicional de cartos moi importante e nos situaría, case definitivamente, no grupo das nacións e territorios que recadan o que precisan gastar de xeito claramente suficiente. A débeda histórica ou, o que é o mesmo, o pagamento do déficit estrutural que temos é unha cuestión de xustiza e non de solidariedade. Porque este déficit ou débeda xerouse pola falla de investimentos do Goberno central durante unha longa tempada da nosa historia. Por iso o BNG obtivo na lexislatura estatal pasada que os Orzamentos xerais do Estado invistan un 8% dos seus programas de infraestruturas na Galiza, a pesares de sermos só o 6% en termos poboacionais. Pero cómpre que se manteña esta porcentaxe durante uns dez ou doce anos para liquidarmos esta débeda. E despois de que nos paguen a débeda, a nosa economía atoparáse dotada dun capital social básico que nos vai permitir financiarmos o autogoberno cunha marxe suficiente. E exerceremos a autonomía como adultos. Pero en calquera caso, vivimos tempos de crise e tamén de muda no modelo de financiamento autonómico. No novo modelo algúns queren priorizar a poboación ou o número de inmigrantes. E nós queremos que se teña en conta o avellentamento e o espallamento da nosa poboación (temos máis da metade dos núcleos urbanos do Estado). Tamén queremos que se avalíen outras variábeis que teñen que ver co noso esforzo medioambiental. A defensa destas variábeis no novo modelo de financiamento só é posíbel desde a negociación bilateral co Estado. De igual a igual, coma Catalunya ou Euskadi. O Bng propuxo o acordo conxunto das tres forzas políticas para reformar a Comisión de Cooperación Xunta-Goberno central e convertela nunha auténtica Comisión Bilateral onde se discutan os investimentos estatais, a súa execución, a liquidación da débeda histórica ou o peso que estas variábeis teñan no noso financiamento futuro. Porque a batalla do financiamento non a imos gañar facendo alianzas inestábeis e sempre á contra con territorios que non se asemellan para nada á nosa situación e circunstancias. Gañarémola só desde o diálogo e a negociación bilateral co Estado. En clave de país, dando e esixindo respecto institucional. Como adoitan facer as Nacións. É destacabel o traballo que está a facer Don Alfredo Suárez Canal na Consellaría do Medio Rural. Despois de iniciativas transformadoras como a do Banco de Terras, a Mesa do leite ou as unidades de xestión forestal, presentou o Plan de Dinamizacióin do Medio Rural. 212 millóns de euros para desenvolver un dos eixos centrais da política do BNG na Xunta contra a crise económica. Que vai permitir que o medio rural, no canto de ser o lugar onde se instale a crise, poida converterse nun espazo xerador de actividade económica e emprego. O traballo serio, o estudo rigoroso e o diálogo coa sociedade definen a boa xestión e a boa política.

Saude, saudos.

Anónimo

betanceiro libertino: bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla .....
Definitivamente, eres tonto..

Anónimo

Don Lis, bo artigo coma sempre, máis creo que gasta vostede demadiasdas enerxías en facerlle entender(aprender) algo ao pequeno burgués este de enrique Mariño.
Como vostede mesmo di, na "loita de clases" xa decidiu quen son as persoas que lle acompañan: a burguesía e clase alta betanceira.
É o signo destes ananos mentais acomplexados, que teñen que esperar á voz do amo para ter pensamento propio.
A resposta será coma sempre a retalía de repeticións aprendidas fai tempo: pensamento creado propio, independencia, "españolismo solidario", e bla bla bla bla bla.
O de sempre.
A este non o tarderemos en ver defendendo unha corrida de touros en Betanzos como signo de hermanamento cultural con non sabemos que cousa, e así seguir sendo un personaxiño ao que a burguesía betanceira vexa con vos ollos; que se vexa que é un tipo serio e que non molesta aos que mandan na dereitona.

Hai deus!!! funcionariado do interior. Que nos pillen confesados!!!

Anónimo

Apuesto a que los comentarios nº 1, 2, 6 ,7 y 8 son de la misma persona, se nota bastante y creo que a estas alturas no engañas a nadie.
Pesadooo!!!

Anónimo

16:58 ala, pois perdiches :-P só son os comentarios os 2, 7 e 8, e agora o 10.
Se queres tamén meto o 11.
Non teño problemas por meter tamén o 12, e o 13, o 14...


E para darlle algo de contido a este pesado comentario, rirme un pouco das fobias do anano mental este do betanzos libertino: "galegoportugués", un insulto?
Nota, pero ti non ves que non uso a norma de máximos, ou seica eres tan corto???


E para todo e todas:
http://www.youtube.com/watch?v=OdMj2zO00NA

Anónimo

e xa dixen que sería capaz incluso de poñer o comentario 11: León Felipe "el Hacha"; cadoun que interprete o poema como queira. ou como poida:
¡Oh, este dolor,
este dolor de no tener ya lágrimas;
este dolor
de no tener ya llanto
para regar el polvo!
¡Oh, este llanto de España,
que ya no es más que arruga y sequedad...
mueca,
enjuta congoja de la tierra,
bajo un cielo sin lluvias,
hipo de cigüeñal
sobre un pozo vacío,
mecanismo, sin lágrimas, del llanto!
¡Oh, esta mueca española,
esta mueca dramática y grotesca!
Llanto seco del polvo
y por el polvo;
por el polvo de todas las cosas acabadas de España;
por el polvo de todos los muertos
y de todas las ruinas de España,
por el polvo de una casta
perdida ya en la Historia para siempre!

Llanto seco del polvo
y por el polvo. Por el polvo
de una casa sin muros,
de una tribu sin sangre,
de unas cuencas sin lágrimas,
de unos surcos sin agua...
Llanto seco del polvo
por el polvo que no se juntará ya más,
ni para construir un adobe
ni para levantar una esperanza.
¡Oh, polvo amarillo y maldito
que nos trajo el rencor y el orgullo
de siglos
y siglos
y siglos...!
Porque este polvo no es de hoy,
ni nos vino de fuera:
somos todos desierto y africanos.

Nadie tiene aquí lágrimas.
Y ¿para qué hemos de vivir nosotros
si no tenemos lágrimas?
Y ¿para qué hemos de llorar ya más
si nuestro llanto no aglutina?
-ni en los clanes rojos
ni en las harcas blancas-.
En esta tierra
el llanto no aglutina;
ni el llanto ni la sangre.
Y ¿para qué sirve la sangre derramada
si no junta los labios de la casta?
Disolvente es la sangre en esta tierra
lo mismo que las lágrimas,
y ha clavado banderas
plurales y enemigas
en todos los aleros.
Los ídolos domésticos
hablaron vanidad.

Tierra arenosa sin riego,
carne estrujada sin llanto,
polvo rebelde de rocas rencorosas
y lavas enemigas,
átomos amarillos y estériles
del yermo,
aristas vengativas,
arenal de la envidia...
esperad ahí secos y olvidados
hasta que se desborde el mar.

II
¿Por qué habéis dicho todos
que en España hay dos bandos,
si aquí no hay más que polvo?

En España no hay bandos,
en esta tierra no hay bandos,
en esta tierra maldita no hay bandos.
No hay más que un hacha amarilla
que ha afilado el rencor.
Un hacha que cae siempre,
siempre,
siempre,
implacable y sin descanso
sobre cualquier humilde ligazón:
sobre dos plegarias que se funden,
sobre dos herramientas que se enlazan,
sobre dos manos que se estrechan.
La consigna es el corte,
el corte.
el corte,
el corte hasta llegar al polvo,
hasta llegar al átomo.
Aquí no hay bandos,
aquí no hay bandos,
ni rojos
ni blancos
ni egregios
ni plebeyos...
Aquí no hay más que átomos,
átomos que se muerden.

España,
en esta casa tuya no hay bandos.
Aquí no hay más que polvo,
polvo y un hacha antigua,
indestructible y destructora
que se volvió y se vuelve
contra tu misma carne
cuando te cercan los raposos.
Vuelan sobre tus torres y tus campos
todos los gavilanes enemigos
y tu hijo blande el hacha
sobre su propio hermano.
Tu enemigo es tu sangre
y el barro de tu choza.
¡Qué viejo veneno lleva el río
y el viento,
y el pan de tu meseta,
que emponzoña la sangre,
alimenta la envidia,
da ley al fratricidio
y asesina el honor y la esperanza!
La voz de tus entrañas
y el grito de tus montes
es lo que dice el hacha:
«Este es el mundo del desgaje,
de la desmembración y la discordia,
de las separaciones enemigas,
de las dicotomías incesables,
el mundo del hachazo... ¡mi mundo!
dejadme trabajar».
Y el hacha cae ciega,
incansable y vengativa
sobre todo lo que se congrega
y se prolonga:
sobre la gavilla
y el manojo,
sobre la espiga
y el racimo,
sobre la flor
y la raíz,
sobre el grano
y la simiente,
y sobre el polvo mismo
del grano y la simiente.
Aquí el hacha es la ley
y la unidad el átomo,
el átomo amarillo y rencoroso.
Y el hacha es la que triunfa.

III
Hay un tirano que sujeta
y otro tirano que desata...
y entre los dos tu predio, libertad.
¡Libertad, libertad,
hazaña prometeica,
en tensión angustiosa y sostenida
de equilibrio y amor!
¡Libertad española!
a tu derecha tienes
los grillos y la sombra
y a tu izquierda la arena
donde el amor no liga.
Se es esclavo del hacha
lo mismo que del cepo...
Y el desierto es también un calabozo;
el desierto amarillo
donde el átomo roto
no se pone de pie.
De aquí nadie se escapa. Nadie.
Por que dime tú, amigo cordelero,
¿hay quién trence una escala
con la arena y el polvo?

Español,
más pudo tu envidia
que tu honor,
y más cuidaste el hacha
que la espada.

Tuya es el hacha, tuya.
Más tuya que tu sombra.
Contigo la llevaste a la Conquista
y contigo ha vivido
en todos los exilios.
Yo la he visto en América
-en México y en Lima-,
Se la diste a tu esposa
ya tu esclava...
y es la eterna maldición de tu simiente.

Tuya es el hacha, el hacha:
la que partió el Imperio
y la nación,
la que partió los reinos,
la que parte la ciudad
y el municipio,
la que parte la grey
y la familia,
la que asesina al padre
-Alvargonzález,
Alvargonzález, habla-,
Bajo su filo se ha hecho polvo
el Arca,
la casta,
y la roca sagrada de los muertos;
el coro,
el diálogo
y el himno;
el poema,
la espada
y el oficio;
la lágrima,
la gota
de sangre,
y la gota
de alegría...
Y todo se hará polvo,
todo,
todo,
todo...
Polvo con el que nadie,
nadie,
construirá jamás
ni un ladrillo
ni una ilusión.

IV
España no eres tú,
el de las harcas blancas,
ni tú,
el de los clanes rojos.
España es el hacha.
Y el hacha es la que gana.
Esta vez pierden todos, caballero.
(-Me esconderé en el portalón
detrás de la columna
y apostaré después
cuando la bola haya salido).
Esta vez pierden todos, caballero:
el que se esconde
y el que huye;
los jugadores de ventaja,
el tramposo,
el garitero
y el matón...
Y el hacha es la que gana.
Cobraremos todos en arena,
todos, hasta los muertos,
que esperan bajo tierra
la gloria y el rosal.
Esta vez pierden todos.
Obispos buhoneros,
volved las baratijas a su sitio:
los ídolos al polvo
y la esperanza al mar.

Hemos bajado el último escalón...
el que acaba en la cripta.
Mirad ahora hacia arriba
por el pozo viscoso de la Historia.
Allá,
en el disco apagado de la noche,
ni una voz
ni una estrella.
Nadie nos llama
ni nos guía,
y mientras nuestra sangre se desborda
el mundo juega al bridge
y el Gran Juez a los dados.
Fuimos un espectáculo anteayer,
pero hoy ya el circo está vacío.
La negra pantomima
fratricida de España,
la vio Tubal-Caín,
es vieja como el mundo,
como el odio y la envidia...
y hoy la enciende y la apaga
un empresario inglés.
Sin embargo, vosotros
podéis aun arroparos, si hace frío,
en una manta proletaria
o en un manto señorial.
Y apedrearme, si queréis,
maldecirme y gritar:
¡Muera ese falso augur
que ve mejor la grupa de la noche
que la frente de la mañana!...
Pero aquí en nuestras manos
sólo hay polvo y rencor.

V
-¡Eh, tú, Diego Carrión!,
¿qué insignia es ésa
que llevas en el pecho?
-El haz de flechas señorial.
-¿Y tú, Pero Vermúez?
-La estrella redentora y proletaria.
Españoles,
dejémonos de burlas.
No es ésta ya la hora de la farsa.
Vámonos poco a poco,
que en los nidos de antaño
no hay pájaros hogaño.
Yo fuí loco
y ya estoy cuerdo.
Nadie tiene aquí lágrimas,
pero tampoco risas.
Aquí no hay lágrimas
ni risas...
Aquí no hay más que polvo
¡Quitaos esas máscaras!
Nuestro símbolo es éste: el hacha.
Marcaos todos en la carne del costado
con un hierro encendido,
que os llegue hasta los huesos
el hacha destructora...
Todos,
Diego Carrión,
Pero Vermúez,
todos.
Y vamos a dormir,
a descansar en el polvo,
aquí,
en el polvo y para siempre.
No somos más que polvo.
Tú y yo y España
no somos más que polvo
polvo,
polvo,
polvo...
Nuestra es el hacha,
el hacha y el desierto,
el desierto amarillo
donde descanse el hacha,
cuando no quede ya
ni una raíz
ni un pájaro
ni un recuerdo
ni un nombre...
España,
¿por qué has de ser tú madre de traidores
y engendrar siempre polvo rencoroso?
Si tu destino es éste,
¡que te derribe y te deshaga el hacha!

VI
EL LLANTO... EL MAR.
Y aquéllos... ¿los del norte?
La elegía de la zorra
que la cante la zorra,
el buitre
la del buitre,
y el cobarde
la suya.
Cada raza y cada pueblo
con su lepra y con su llanto.
Yo lloro solamente las hazañas
del rencor
y del polvo...
y la gloria
del hacha.

Luego,
mañana..
¡para todos el mar!
Habrá llanto de sobra para el hombre
y agua amarga
para las dunas calcinadas...

Anónimo

Para internacionalizarnos un pouco con isto de que inglés está de moda:

falling sick on a journey
my dream goes wandering
over a field of dried grass

betanzosliberal

Desfrutemos todos da festa do viño de Betanzos! vexo que a algún xa escomezóu unha festa particular,o pelota anónimo de Henrique e D Lis,sigue teimado no insulto frontal, incapaz de admitir un pensamento diferente, illado cada vez máis na súa patética radicalidade e berborrea barata, perdoándonos a vida a tódolos garelosféricos e salpicando esa ruindade cativa do que se cree señor da luz da razón que nembargantes se torna en tebras ao condenar a quen non segue o seu retorcido culto.
Que delirio de grandeza! Qué mágoa!, pensar que por ter papado catro libros máis que algúns emerxes coma sumo sacerdote dun culto intolerante, racista e xenófobo na que os que non falan coma ti - os imbéciles e escuros, non nos entenden non- non merecen vivir.
Imaxino que aínda estarás bastante escocido polo rexeitamento da moción do bng do pasado pleno da mesa pola subnormalización lingüistica, cicáis simplesmente con suxeitos coma ti debería dicir bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla .....Definitivamente, eres aburrido, previsible, radical, rencoroso, pesado, reiterativo, teimado, ruin, vengativo,provocativo, patético...
Estos versos premiados reflexan moi ben o sentir do teu escuro espírito e dos que son coma ti:
A miña lingua provoca, a miña lingua non se equivoca
Son o O xigante do consumismo e moito me molesta que sexades distintos
A diversidade non me vai, a diferencia é un problema
Pra vender o que me peta sempre coa mesma etiqueta.
Eu son o dono do mundo, vouvos comer o futuro
Xa papaei moitas linguas dentro do meu bandullo.

Salu2.

Anónimo

19:17 bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla.

Catro libros e uns poucos máis.
Escocido ando pouco. So cando me roza a entreperna co pantalón cando súo moito.
Pensar que alguén pode andar escocido por esas cousas demostra o cortiño que se pode ser.

Amaña a túa cabeza, e deixa de lanzar consignas sen sentido.

No sei que ten que ver a xenofobia, o racismo, ou a intolerancia conque pense que eres un tipo corto e de poucas luces.

Poñoche un texto de Moreno Cabrera para ver se eres capaz de lelo e entendelo, e deixas de dicir chorradas:
http://www.publico.es/agencias/
072673/lingista/castellano/catalan/
moreno/cabrera

E aumenta un pouquiño o teu vocabulario, que pareces un loro de repetición sempre dicindo as mesmas cousas.

Anónimo

pero que coñazo sois el uno y el otro, quedar una tarde, demostraros quien sabe mas(no quien es mas inteligente)y dejar de aburrirnos al resto de los mortales.

Anónimo

10:11 ti non te metas onde non te chaman.

Anónimo

Sé que no debo pero la situación me puede y creo que es de justicia.
No debo hacerlo pero lo haré, diré todo lo que sé.
He de levantarme de la tumba y decir la verdad a voz en grito !!!

Sí señores, la verdad es que Sito no se fue... lo largaron !!!

No me pregunten como lo sé. En este barrio todo se sabe. Como también sabemos por qué lo echaron y también lo voy a decir.

Dos fueron los motivos por los que le dieron un chupito de "Passport", a saber:

Uno.-

Sito no es un hombre muy leído y, en consecuencia, con muy poco o ningún "feeling" con su número dos quien, de todos es sabido, es un hombre de letras, muchas letras.

Por cierto... acabo de recordar que éste es el segundo líder que se carga el hombre de letras !!. Pero, no entiendo... se los carga y no se aúpa a la "Pole Position", ¿por qué será?. ¿Acaso tendrá que cargarse a un tercero temiendo un mal resultado en las próximas Municipales en espera de mejores expectativas?. Qué jodido el letrillas !! Pobre Enriquiño, lo que le espera. En el BNG le pondrán Enriquiño III el corto. (De tiempo, aclaro).

Dos.-

Sabemos por este barrio que Sito, hace unos meses, solicitó la entrada en AGAI.

Qué inoportuno!! No podía ser más inoportuno. En el fondo tuvo suerte de que la expulsión-dimisión-cese-invitación tan sólo lo fuese para abandonar el número uno de la lista de Betanzos, a Pedro Valadés lo largaron-invitaron-cesaron de la militancia del BNG. Pero a quién se le ocurre !! Defender a los Judíos !! Hasta ahí podríamos llegar.
En el fondo, este Sito es un borrico. Primero que si socio del Marti, después que si socio de Agai, luego que si... qué sé yo que sería luego? Acaso se atreviese a pedir una Asamblea Nacional para condenar el Holocausto en el Parlamento Galego.
Pero burriquito si el
Holocausto no existió !! Si ya lo dijeron los Nazi onal-Socialistas, fue un invento de los Judíos !!.
Además, en que lugar dejáis a D. Angel Quintana con vuestra enfermiza defensa de los Judíos? Qué le dirá a la Canciller Alemana cuando se reúnan para resolver temas de alta importancia de Estado ante vuestra estúpida e irresponsable postura. No es fácil hacer alta política y D. Angel Quintana lo sabe bien, vaya que sí lo sabe. Él sí es un verdadero hombre de Estado y sabe, por supuesto, la bronca que la Merkel le armó a los Judíos en su parlamento y que ya les advirtió que de Holocausto nada de nada, que de responsabilidades nada de nada. Vamos en la línea del gran Estadista que, repito, es D.Angel Quintana.
Sabemos también por este barrio que la Merkel está preparando una nueva cumbre con D. Angel para seguir recibiendo consejos y sabemos con certeza que el próximo que recibirá de éste es que exija de los judíos el pago de la factura del gas que se desperdició por entonces, por supuesto, previo contravalor a Euros y su actualización económica a fecha de hoy.
La visión de Estadista de este hombre no tiene precio ni parangón !!

Permítanme despedirme con un mensaje para Lis de Moura. Lis, dice Fran que está bien, muy bien. Que este barrio es una delicia y que no os echa nada de menos a ninguno. La verdad, yo tampoco.

Anónimo

Hai que pesadilla co temiña dos xudeos e de Israel.
Funcina a parania esta de henry.
Lembro ler nalgún sitio como os ingleses se cargaban aos xudeos que intentaban chegar a Palestina antes de que lla disen.
O olocausto existiu.
Putas, maricóns, ciganos e moita xente de esquerdas que coincidían en ter esa ideoloxía e ter ascendencia xudea.

Despois chegounos todo ese artificio propagandistico de facernos crer que Hitler e familia so tiña unha teima: a cuestión xudea.

Aínda que iso é o titulo doutro libro...

A máis brillante do comentario e obeservar a incapacidade de ser brillante cando se pretende.

Anónimo

20:36 eu supoño que ti no conflicto a invasión ilegal de Palestina por parte dos xudeos, estás máis na liña de Yisrael Rosen:
http://weekly.ahram.org.eg/
2008/892/re72.htm

Anónimo

Hola, bos dias, son Lis de Moura.

Cando meu tempo o seu vivir acabe e pálido meu rostro se despida de aqueles que me amaron na vida, que ninguen chore, nin a miña fosa cave.
Anónimo 2 de maio 16.58, por qué non se meteu a inspector da policía?. Coma dicía Gila, “aquí alguien mató a alguien”. Se quer darlle máis enfase á verba “pesado”, aconsellolle escreber “pesaaaaaaaaaado”, porque esta verba leva o acento no “a”. Facelo do seu xeito é unha tontada que o leva ó ridículo. Estaría eu encantado de ter escrito as entradas que me botan enriba, que na realidade deben de ser de quen vostedes (o neoliberalismo de Betanzos) identifican coma Don Henri. Xa quixera para min o nivel intelectual e cultural deste compañeiro do Outeiro pero, eu son máis básico e no meu haber literario non teñen cabida máis que algúns comics e 2 ou 3 libros de “Los cinco”, e a Biblia, esquecíame. Se non as contei mal, só respondo pola entrada “6”, que vai firmada por min, Lis de Moura, que, por certo, para despexar cun raio do Sol esa anubrada mente liberal, pode ser o meu nome ou pode ser o meu seudónimo. O de anónimo (que se descoñece o nome do autor) é outra tontada que conduce ao ridículo a quen o dí.
As seguintes verbas son de Ricard Bofil: "Con frecuencia me viene a la mente el pensamiento del hombre que era Gaudí. Pienso en ese delirante mundo interior, en esas alucinaciones sin orden, en esa locura fantástica y creadora, viviendo en el fondo de esa personalidad en apariencia serena. Le imagino creando, en su espíritu, una extraña cosmología de formas, una naturaleza distinta". Sr. Naboneira, canto tempo!, vexó algo froxo, erguerse da tumba para dicir 4 parvadas. Fixese que, ao leelo a vostede, me viñeron á mente estas verbas do Sr. Bofil, porque eu penso algo semellante de vostede, exceptuando o carácter creador. Reaparece para, coma xa é costume seu, tentar ridiculizar os nomes de galegos brilantes. Un amigo meu, de Juan Florez, díxome o outro dia que tiña que ir a “Caja Galicia”. Eu tampouco o boto de menos, noutro tempo sí, pero a vida ensina algo, dia a dia, ainda que sexa aos menos listos, e digalle a Fran, que lle den por saco, que “NUNCA MAIS” se lembrou de min. Sabe mellor ca min que o primeiro lider se marchou, non o largaron, ao non sentirse respaldado pola asamblea local. Lembrará o empate naquela votación entre as duas propostas. O caso de Sito descoñezó, ainda que teño que confiar na explicación que o propio Botana deu e non nas verbas, sen xustificar, dun morto, prácticamente está morto vostede?. Pese ao aprezo que lle teño a Sito, e o respecto ao resto de militantes, coido que as persoas máis preparadas para representar ao Bng no Concello son López e Del Rio.
Un ataque de tanques israelíes contra unha localidade na Franxa de Gaza causou a morte de sete palestinos –catro de eles nenos- e vinte feridos.
Saleh Abu Maateq, de cinco anos; Rudaina, de 4; Hana, de tres; o pequeniño Mussab, de 15 meses e a su mai, Miassar, de 40 anos, todos foron brutalmente asasinados por una explosión pasadas as nove da mañán no salón da sua propia casa, cando tomaban o almorzo. Apenas uns metros máis alá, un xoven de 17anos saltaba polos aires debido á onda expansiva. Segundo testemuñas, morrían víctimas do impacto dun proxectil que atravesou o tellado da casa lanzado por un helicóptero do Exército de Israel.

Saude, saudos.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Que viva a Magdalena!

Para denunciar la 'doble moral' de su tío
La sobrina de Rouco Varela se desnuda en 'Interviú'
Magdalena Rouco, sobrina del Cardenal Arzobispo de Madrid y presidente de la Conferencia Episcopal, se va a convertir en una de las protagonistas de la semana al aparecer desnuda en la revista 'Interviú'.
Magdalena Rouco ha decidido aparecer como Dios la trajo al mundo para denunciar 'la doble moral de su insigne familiar', del que no parece tener muy buena opinión.
Magdalena afirma que a través de la figura del Cardenal Arzobispo de Madrid ha descubierto 'la hipocresía de la Iglesia, que predica una cosa y hace la contraria'. A su tío también le recrimina no haber acudido al funeral de su propio hermano porque tenía que visitar a Juan Pablo II.
Esta joven canaria de 26 años dice que se casó a los 16 años porque 'la sobrina de Rouco Varela no podía irse a vivir con su novio sin pasar por el altar.

Agardo que este de mellor ver que o seu tio.

Saude, saudos.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Adicado ao Sr. Blancolexítimo

ENTREVISTA A JUAN CARLOS MORENO CABRERA
"El castellano no está perseguido; ésa es una polémica ficticia"
A los que hablan de guerra al español, este catedrático de lingüística les dice lo contrario: que hay un nacionalismo castellanista excluyente
Lo que comienza justo aquí no es sólo Lingüística. Y, sin embargo, se hablará mucho de lengua. Hay más. Hay política. ¿Qué es si no la eterna disputa catalán-castellano?Juan Carlos Moreno Cabrera (Madrid, 1956), catedrático de Lingüística General de la Universidad Autónoma de Madrid, quiere entrar en el debate. Pero para decir justo lo contrario de la tesis oficial. Para decir que, aunque no se reconozca, y muchos de sus colegas lo nieguen, existe un nacionalismo lingüístico “excluyente”. Que el Estado no acepta la verdadera diversidad de lenguas. Que no fomenta el plurilingüismo. Que el castellano no está perseguido en Catalunya, en Euskadi o en Galicia. Y lo expone en un libro duro, “comprometido”, El nacionalismo lingüístico. Una ideología destructiva (Península), en la calle desde hace un mes.
Su postura choca con la ortodoxia.
Sí, lo sé. Pero no dejaré de defenderlo. Existe una ideología muy desarrollada, un nacionalismo lingüístico de Estado, aunque se esconda. El Estado ha presentado el español como la lengua de bien común, la de interés nacional, la superior, la que beneficia a todos y a todos nos hace iguales.
¿Un nacionalismo disfrazado?
Obvio. El Estado podría ser no nacionalista. Neutral con respecto a las lenguas. No es así: concibe y promociona al castellano como un valor cívico y por encima de las diferencias étnicas, de las identidades nacionales. Se dice que el español estándar, el de la Real Academia [RAE], es neutral, cuando no es más que el desarrollo de una variedad, del castellano. ¡Claro que está étnicamente determinado! Una prueba: la pronunciación del español culto coincide con el castellano de Madrid o Valladolid. La tesis de que hay una lengua supranacional, más rica y útil para la comunicación, es ideología. Ocurre lo mismo con el inglés o el francés.
¿No es natural que una variedad se imponga a las demás?
No, porque las lenguas tienden a diversificarse a medida que se expanden y se mezclan con otras. De ahí que un hablante de Cádiz sepa distinguir a uno de Sevilla. Los procesos de estandarización, en cambio, sí son artificiales. Y para ello hace falta un Estado unificado y una estructuración política y económica determinada. La creación del Estado moderno conlleva esa concepción unitaria de la lengua. Censuro por eso a los lingüistas que, sabiendo que es un proceso político, lo ocultan para justificar una lengua que venden como superior.
¿Pero por qué lo han hecho?
La Sociología de la Ciencia tiene más peso de lo que se cree. Los investigadores quieren recibir subvenciones, que sus resultados sean aceptados por la comunidad científica, no marginados. Si yo no tuviera puesto fijo, quizá no me habría atrevido, por supervivencia. Ahora soy más libre.
Quizá no veían esa conexión Lingüística-Política que señala.
¡Yo intento disociarlas! Hacer lo contrario que mis colegas, que las mezclan y no lo dicen. El motor que me lleva a escribir este libro sí es ideológico. Me opongo al imperialismo, al libre mercado… Pero no uso la política para hacer esa disección, sino sólo razonamientos lingüísticos.
¿No busca provocar?
No por mis palabras. Son las de todos los expertos que menciono. Mi libro es casi una antología de 300 pasajes de lingüistas como Menéndez Pidal, Manuel Alvar, Amado Alonso… Elijo textos significativos, duros, transparentes, donde se ve su ideología.
¿Cuándo y cómo se apuntala el nacionalismo castellano?
Comienza en el siglo XIII, cuando Alfonso X el Sabio opta por una variedad concreta como lengua literaria y de la administración. Ya es la elección del Estado. La preeminencia del castellano continúa y se afianza en el siglo XVIII. El proceso es doble: las élites dominantes procuran que su variedad sea la más poderosa y a la vez las clases populosas imitan esa forma de hablar porque es símbolo de prestigio. Las lenguas estatales no surgen, pues, por instituciones como la RAE. Éstas regimentan la variedad impuesta antes por razones políticas, económicas y demográficas.
Y Franco ayudó a esa supremacía.
El nacionalismo lingüístico cree que sólo hay una lengua en el Estado, la española, y ésa es la lengua nacional por antonomasia. Las otras son secundarias. Esa ideología existe antes y después del franquismo, no es exclusiva de él. La dictadura es sólo la manifestación más contundente de la lengua-nación, vehiculada en la escuela. ¿Por qué aún hoy escritores catalanes publican en castellano?
¿El pluralismo es una entelequia?
En las sociedades occidentales es muy difícil porque el sistema educativo no lo promueve. En algunas comunidades pequeñas, sí existe.
Su libro sale en medio de la furia por el conflicto lingüístico.
La pelea de intereses es política: la concepción monolingüe del Estado castellanista y la concepción plurilingüe que los catalanes tienen de España.
El PP o el partido de Rosa Díez ven persecución del castellano.
No, no es así. Cuando se intenta que el catalán ocupe en Catalunya espacios antes ocupados por el castellano, se entiende por persecución, algo absurdo y estúpido. Lo que se teme es la posibilidad, muy remota aún, de que el catalán sea la lengua dominante en Catalunya. ¿No sería eso lo normal, siendo cooficial?
¿La polémica es ficticia, pues?
Sí. Trasluce ese miedo sin fundamento. ¿Se va a perder el castellano, con 400 millones de hablantes?
Pero puede haber desigualdades. En oposiciones, por ejemplo.
Ése es un problema del monolingüe, no del bilingüe. Un catalán, un vasco o un gallego tiene derecho a que se le enseñe en su lengua materna en todo el Estado. Sí se garantiza lo contrario, que un madrileño pueda estudiar castellano en Catalunya. ¿No somos todos iguales?
"Apruebo las sanciones por no rotular en catalán si sirven para promover la lengua"
¿No es un paroxismo que se multe por no rotular en catalán?
Si las sanciones sirven para promover la lengua, las apruebo. Como socialista, y no del PSOE, soy partidario de pagar para bienes sociales.
Dice que no hay partidos de ámbito nacional plurilingües.
No. Sólo podría ser IU, pero la izquierda ha renunciado hace tiempo a esa consigna, como al derecho de autodeterminación, que respaldo.
¿Por qué, por miedo? En campaña se vio lo sensible del tema.
Depende de dónde. En Catalunya sí que es rentable el asunto, donde el PP no tiene nada que hacer.
Porque para la derecha es una de sus batallas ideológicas, ¿no?
Sí, concibe España como una única nación, indivisible, con una lengua nacional posible, el castellano.
No deja de ser sorprendente que usted, madrileño, defienda las tesis nacionalistas periféricas.
También yo tenía prejuicios, pero concluí, tras leer mucho y estudiar idiomas, que aquello que nos decían de lenguas más fáciles y aptas no tenía fundamento lingüístico, sino ideológico. Lo expuse en La dignidad e igualdad de las lenguas, en 2000. A partir de ahí seguí investigando y encontré más argumentos.
¿Sabe que le citan en foros nacionalistas e independentistas?
Sí, ellos lo agradecen mucho. Hasta ahora sólo les llegaba desde Madrid que su lengua no valía nada, y sí el castellano. Pero no lo he escrito para que me aplaudan. No soy dogmático y no descarto estar equivocado. Ésa es una actitud científica.

Saude, saudos.

Anónimo

Amigo Lis !! Yo también te quiero y me alegro de volver beber de tu incesante fuente de sabiduría. Jamás me daré saciado, estoy seguro.

Amigo Lis, puedes ir al banco o caja que te venga en gana pero, te lo aseguro, si te vas a Caja Galicia te cobrarán más y te pagarán menos. Tu mismo.

Me alegra pensar que te recuerdo al Sr. Bofil pero, confieso, me gustaría ser como su hijo Ricardito. Éste sí es un verdadero creador y no el padre. Reconoce conmigo que a tí también te gustaría re-crearte en alguna de las "creaciones" del amigo Ricardito.

Como yo soy de los que SIEMPRE condena las barbaries allá dónde se produzcan y sea quién sea el que las produzca, el relato que haces de la franja de Gaza no es una excepción. LO CONDENO.
Ahora, fuente de sabiduría, me gustaría hacerte una pregunta. ¿Eres tú de los que defiende a ultranza su "bandera" y critica a los demás por hacer lo propio?. Bueno, abusando de tu bondad te haré otra. ¿Qué crees tú que haríamos en este nuestro Pais Galicia si un día sí y otro también tuviésemos que aguantar tracas, petardos, ataques suicidas, bombas y demás presentes como los que aguanta la población civil de Israel?.
Mira, "espabilao", se trata de condenar unos hechos abosolutamente reprobables, se trata de que esa condena se oiga en todo el mundo para que ningún "iluminado" pueda repetirlos, se trata, del respeto que les debemos a los millones de muertos del holocausto. Se trata, en definitiva, de pedir perdón por no tener ni los cojones ni el sentido común necesarios para parar tamaña atrocidad.
Tú, sabidurías, eres de los que cree en lo de.. "ojo por ojo". Pero además, eres de los que cree que ha de cumplirse en una única dirección, la tuya, la que tú elijas, porque es la que hace justicia. Palabro este del que se os llena la boca a los defensores de "pleitos pobres". Es por defender "vuestra justicia" que gente como tú, luz y guía, y como el "brilante galego" D. Angel Quintana os atrevéis a sacar listas de muertos para justificar lo injustificable. Por cierto, no me vuelvas a sacar nada que tú ya sabes que la mía es más grande. Pero mucho más grande !!

Al respecto de la "fuga" de líderes en el bng local...

1.- Realmente creo que el Sr. López tiene algún lío con Mari Faraldo y, será por ello, que le está ayudando a conseguir la mayoría a base de dividir las bases del bng. Porque... esto si non é joder paréceo !!

2.- Joder, joder, no sé si será, pero jodidos estamos si lo mejor que tiene el bng en betanzos son los Srs. López y Del Rio.

3.- Claro que recuerdo el empate, pero, ¿recuerda Ud. tener previsto para ese día someter a la votación de la asamblea algún aspecto relacionado con el respaldo a la política del Sr. Doporto?

No descansaré en paz en tanto no tenga respuesta por su parte. Le agradecería algún buen consejo como los que siempre ha tenido a bien regalarme. También en este barrio quiero seguir siendo como Ud aunque tengo siempre presente que el gran "sabidurías" es inalcanzable.

Anónimo

Unxida boachea que leva o tal 16:35.
Vese que é letrado o tipo.
Ou será letargo?...

En fin, que cando sacamos a relucir os mortos eu sempre penso que ben nos amaestraron para o politicamente correcto.
Os demócratas estadounidenses fixeron ben o traballo.
Os xudeos, expertos no ollo por ollo, decidiron aplicar a súa máxima enviando dúas bombiñas de nada ao país do sol naciente e morreron (asasinaron) nuns segundos a unha 240.000 persoas.
Pouca xente quedou para contalo; non houbo libros, nen imaxes, nen posibilidades de fuxir, nen intentos de fuga... fuxir a onde???
A morte máis parecida que se me ocorre son os casos esos onde por combustión expontanea cando unha granxa de pitos ponse a soltar lapas en todas as dirección rebelandose contra todas as leis físicas e morren varios centos de milleiros achicharrados.
Como ben saberá a nosa ilustrada corte de sabias e sabios que circundan estos "outeiros", a morte cunha bomba destas que botaron polo país do sol naciente é de varios tipos:
-Tes a producida pola onda expansiva da implosión térmica; o cogumelo ese que nos se adican a ensinarnos na tele para que nos acostumbremos á súa presenza.
Aquí non te tes que preocupar. A morte é instantanea. É toda unha sorte morrer así.
-Despois está a versión achicharramento completo. É a versión churrasco humano semellante aos pitos descrito antes. Algo parecido ao fornos crematiorios nazis, pero digamos que máis elegante. Dependendo a que distancia te atopes dentro do radio mortifero posterior á zona de debastación do cogumelo, o tempo de achicharramento e morte pode ser máis ou menos lento.
Podes chegar incluso a ter tempo de saber como cheira a carne humana churrascada.
Descoñezo se será un cheiro parecido ao que lle chegaba aos vivos nos campos de concentración procedente dos crematorios.
Sería interesante poñer en contacto xente que teña vivido cada unha das experiencia e nola puidesen contar describir.
Poderíase facer tal vez con palestinos o experimento???

-Se che colleu lonxe do epicentro término, tal vez só teñas unhas quimaduras é terás a sorte de ser un hibakusha. Neste caso tal vez estés máis pendiente de evitar ter descadencia.

-Queda a morte que proboca o invisibel... esa non conta. General Electric pasouse anos facendo experimentos no EEUU. As ratas humanas do Xapón non lle seriron para moito. Había demasiadas variabeis que se cruzaban e que procedían de distintas fontes, como para obter datos fiabeis do que a radiación provocaba nos seres humanos.

E todo iso nun radio de catorce miseros quilómetros.
Candas formas de morrer e que grndiosa fazaña de aniquilamento humanoque incuso foi capaz de traspasar o tempo!!!.

É evidente de todas formas, que tal expresión de poderío era máis que necesaria e xusta, non??? imaxinanse vostedes ese exercito xaponés, de nenos e nenas, anciáns e mulleres; o perigoso que resultaba para a estabilidade de occidente!!! Algo se tiña que facer.

Pero non qero nen pretendo desviarme do tema nen do caso que reiteradamente nos ocupa neste outeiro. Supoño que non é comparabel ao holocausto, unha porque todas as comparacións son odiosas, e outra porque a fría mente calculadora do nacionalsocialismo ia aniquilando putas, maricóns, xudeos, esquerdistas e un longo etc... certo é, non? As bombas do proxecto Manhatan, as bombas que tan inxeniosamente os xudeos Leó Szilárd, Edward Teller e Eugene Wigner construiron coa mentira.
Alguén do grupo nun xesto de hipocrita valentía, inmolabase anos despois dicindo o miserable que era por non terse cortado os dedos cos que enganou a
Roosevelt.
Alguén sempre está presente para lembrarnolo.
E alguén sempre está presente para que esquezamos outras mortes.
Porque as mortes, señores e señoras, non son todas iguais; e algunha xente así no lo queren facer tragar, e que traguemos coa súa visión aniquiladora da historia.

Mentras israel pasea a gadaña da morte por Palestina, alguén nos sigue lembrando día e noite que foron mártires dunha guerra onde tamén foron verdugos.

Ollo por ollo, até o final, e o venceremos nós como colozón, aínda que signifique destruir todo.
Triste un pobo que como lembranzas do pasado, do que mellor pode presumir é de estar cheo de sangue. Da súa e do resto.

Anónimo

¿porque Henrique y no Do Río? ¿los apellidos no pueden galleguizarse? Uno que quiere aprender.

Anónimo

Son curiosas as coincidencias. O mesmo día en que fago a reflexión das bombas atómicas que lanzaron (non caeron elas soas), sae a noticia:
http://www.lavozdegalicia.es/mundo/
2008/05/05/00031210015713901205917.htm

Hai coincidencias que é mellor que nunca se tiveren producido.

Anónimo

naboneira deixa a isidro doporto en paz que ainda lle vas traer algun disgusto

Anónimo

Le dejo una visión imparcial sobre el tema del BNg e Israel extraida de aqui http://www.xornal.com/article.php3?sid=20080505090706

Las trampas en el ‘caso Valadés’
Manuel de Castro

Lunes, 05 de mayo de 2008

Doy por sentado que todo el mundo conoce el ‘caso Valadés’ que trata de un militante del BNG de cierto rango en Vigo que pretende que su partido asuma su otra militancia como presidente de la Asociación Galega de Amizade con Israel. Hagamos un preámbulo.

En justicia, de entrada habría que decir que la amistad es con el Gobierno de Israel, por la reacción en su defensa de la propia embajada inmiscuyéndose en las interioridades del BNG. De entrada habría que precisar también que la ayuda a Israel no es la ayuda a Burundi, ni la operación kilo de arroz ni la entrega de ropa usada o la captación de fondos para levantar un colegio en la selva; la ayuda que necesita Israel es fundamentalmente ideológica, para respaldar un programa político y militar determinado que se sustenta en un pacto económico y militar con el Gobierno de Estados Unidos, lo que a la postre significa apoyar la política militar de EEUU en todo el planeta y la filosofía del modelo de Estado nación que propugna el sionismo, con el que no están de acuerdo unánime ni todos los judíos del mundo ni todos los ciudadanos israelíes. Habría que decir, también, que me refiero al Gobierno de Israel y no a todo el país porque Israel es un Estado (con normas mucho más democráticas que su entorno político/islámico con algunas tiranías medievales) en el que conviven miles de árabes israelíes con derecho a voto y representación parlamentaria en la Kneset, así como partidos opositores de orientación pacifista. En Israel conviven también militares y reservistas que dan con sus huesos en la cárcel porque se niegan a participar en algunas acciones de guerra inmorales sobre Palestina porque van más allá de una acción defensiva y porque incumplen mandatos expresos de la ONU. Israel es un país culto, rico, complejo y sometido a una enorme e indiscutible presión. Si pudiéramos hacer un cálculo, diríamos no obstante que esa presión es menor que la que se sufre en los campos palestinos en los que se crían los terroristas que asesinan a civiles israelíes. Habría que decir, para terminar este preámbulo, que Israel es un país civilizado más –que participa en Eurovisión o en la Liga Europea de baloncesto- y no puede atribuir a sus ciudadanos unos derechos morales históricos exclusivos cuando recurre al victimismo para evitar las críticas que debe estar dispuesto a recibir cualquier país normalizado. Aceptar que Israel no pueda ser criticado porque eso signifique ser antijudío (como si ser judío fuese una condición de víctima histórica) es una estrategia tan maliciosa como racista: significa asumir que todos los alemanes siguen siendo nazis. Y ya basta de este juego siniestro aprovechando la pavorosa y criminal masacre que sufrieron millones de judíos hace sesenta años. Y vuelvo al fondo de este artículo, que no es un debate sobre Israel si no sobre la presunta libertad de discrepar internamente en los partidos españoles. Por supuesto que Valadés tiene todo el derecho del mundo a presidir una asociación de amistad con Israel o la federación de peñas del Deportivo –ambas son igual de lícitas- pero el resto del mundo también tiene derecho a aceptarlo a él o a rechazarlo como miembro de otras asociaciones que buscan una identidad muy concreta. La gente de buena fe se mete en partidos políticos para sentirse identificada con los otros militantes, para refugiarse ideológicamente y protegerse de otras ideas ajenas o contrarias a las suyas. Esa es la condición humana, que nos lleva a buscar cobijo en una tribu. Si en los partidos tuviese cabida todo el mundo, perderían el sentido de su existencia. La persistencia de Valadés es como si el peñista del Dépor se empeñase en acudir a Riazor con la camiseta celeste del viejo delantero céltico Vlado Gudejl. Lo tolerable sería permitir a este peculiar forofo acudir al campo libremente y sin reprocharle nada. Sí, pero en calidad de libre aficionado, no de miembro de una peña deportivista. Eso no sería tolerancia, sería un disparate, por mucho que se trate de vender este asunto como un problema de libertades. Curiosamente quien pretende alimentar este conflicto interno y convertirlo en un asunto de libertades son los votantes y los medios de comunicación de otros partidos políticos ajenos al BNG. No hay un gran movimiento ideológico dentro del Bloque en defensa del gobierno de Israel, más bien al contrario.

Aunque sus acciones puedan ser discutidas por los analistas políticos y por la gente, los idearios de los partidos son siempre merecedores de respeto para los que no formamos parte de esas organizaciones, seamos analistas políticos o simples ciudadanos. En síntesis, que el PP no debería ser criticado por fulminar a un militante empeñado en defender las bondades del modelo socialista cubano. De igual modo, es correcto que el PSOE, para preservar su identidad, censure a un militante que persiste en alabar la gestión del Partido Popular. Y, en la misma línea, lo correcto sería que IU expulsara a la alcaldesa de Córdoba, Rosa Aguilar, porque consigue muchos votos pero lo hace con un ideario contrario al de la organización que le da las siglas.

Lo cruel de todo este asunto es la facilidad con la que se pervierten los intereses legítimos de un partido, el que sea en cada momento, y se manipula a la opinión pública para sacar provecho, del mismo modo que los medios del grupo Prisa, para hacer daño al PP, dan un apoyo coyuntural a Gallardón, o como El Mundo ensalzó la figura de Julio Anguita para perjudicar al PSOE arrancándole unos miles de votos. Los periódicos de derechas, en la misma línea, regalan páginas de propaganda a políticos como Bono con la única finalidad de que el manchego castigue a su propio partido. Esto es lo que debemos censurar los analistas políticos en todos los casos para defender un juego político limpio sea cual sea el ideario, pues la configuración ideológica es asunto exclusivo del votante. Por eso mismo es una artimaña condenable haber titulado informaciones que afirman que se expulsa a Valadés por ser, literalmente, “projudío”. Estoy firmemente convencido de que la mayoría de los militantes del Bloque, como la práctica totalidad de los españoles, también son projudíos. Faltaría más. Este mismo diario digital, Xornal.com, que presume y me hace presumir de periodismo limpio y de gran tolerancia ideológica, ha titulado lo siguiente sobre este asunto: “El BNG consuma la expulsión de un militante projudío”. Estoy convencido de que los responsables de Xornal admitirán que han cometido un error que acabó siendo una trampa periodística, porque projudíos somos todos.

Sucede que un sector emergente del BNG se ha embebido tanto de lo políticamente correcto –es el modelo ‘talante’, de dar más importancia a la forma que al fondo, propiciado por Zapatero- que se ha perjudicado a sí mismo convirtiendo en un debate público un asunto que debería haber zanjado con un golpe en la mesa, sin más miramientos. En otros tiempos de más seguridad en sí mismo, el partido no habría consentido que esta menudencia se le hubiera ido de las manos. Han estado más preocupados en aparentar libertad interna ante los de fuera que de ejercer la libertad de los propios afiliados que exigían coherencia política a su dirección. La libertad es poder escoger libremente un partido que rechace o respalde la política de Israel. Libertad es incluso la posibilidad de fundar un partido político acorde con nuestras ideas. Por suerte, en España existe suficiente libertad como para abandonar un partido donde todo el mundo te hace la vida imposible.

Analizado el caso desde fuera, parece claro que Valadés ha logrado hacer mucho daño a esa fuerza política en la que pretendía militar imponiéndose, y para eso ha empleado toda la artillería que le han puesto los partidos y los medios de comunicación que quieren mal al BNG, que son todos los que puedan sacar tajada. La política actual es así de repugnante y así es practicada por todos los partidos de cierta pompa.

>> Manuel de Castro es periodista.

Anónimo

Bien llegado, pulpeiro.
Imagino que ahora ya sabes que has sido un martillo que otro uso para su beneficio. A partir de ahora ni agua te va a dar.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Unha meniña de 11 años morreu vai pouco, unha morte horribel. Sr. Naboneira, por qué se enfada vostede?, en qué o ofendín?. A nena morreu de inorancia. Non, non da sua propia inorancia. Foi unha víctima inocente do erro por descoñecemento dos seus moi rectos pais. Fixoselles crer que existe unha deidade invisibel, nalgún lugar do ceo, que ten poder absoluto para subvertir as leises da natureza e governar o mundo real, i elexiron crer esa extrana idea porque todos aqueles a quenes coñecían i en quenes confiaban optaran de forma similar aceptar esta mitoloxía que creou e apoiou unha vasta rede de sacerdotes e organizacións que dependen da inxenuidade e inorancia do público. Chámase relixión.. Non se lle ocorra tomar Viagra cando ten estas secrecións extremas de adrenalina. O combinado podería ser letal e, tendo en conta que está vostede morto, podería darse o insólito caso dunha remorte. Pregolle preste máis atención ao que lle digo. Por exemplo, que me recorda vostede a Gaudí sen o seu carácter creador. Non o asociei directamente a vostede con ningún dos Bofil. Non me importa verter algo de sabiduría ainda que, en tempos de seca, conven ter tino. Lembrame vostede a Gaudí por esa natureza distinta, no seu caso carente de creación, que lle provoca ese notorio trastorno de conducta e lamento a perda da sua capacidade de automonitorización dela, que lle permitiría correxila ou adaptala a novas necesidades ambientáis ou sociáis, e da capacidade de empatía que lle permitiría facerse cargo do estado mental ou emotivo dos demáis e de poñerse no seu luar. Se non padecese vostede esta alteración, sabería poñerse no meu luar de xeito correcto e non soltando o tipo de lastre que só ten cabida nunha probe mente neoliberal. Sabe que lle digo?, que por discutir con vostede vou acabar defendendo a Hitler, nunca máis lonxe da realidade!. Non sei si a sua tolería lle leva a pensar que eu non condeno o Holocausto nin calquer violencia alá onde se produza. Coido que é máis necesario o respecto terllo e o perdón pedirllo a quen o necesita agora, a todalas víctimas da guerra, da fame, etc., e dicer, víctimas da manada de neocons que governan este mundo e que fan que, por desgraza, a miña lista, cecais tamén a sua, medre día tras día.
Patria e bandeira eu pidovos perdón hoxe que deserto armeime de valor. Non compartimos o mesmo país, vostede vendeulle a sua alma ao diaño i emprega a lingua do invasor castelán asemade que fai mofa dos galegos brilantes e dos representantes locais do Bng, que por certo non sei en que lle fode a vostede, aparentemente non vencellado có Bng, que non haxa ninguén mellor que Del Rio e López no partido. No que lle teño que dar abertamente a razón que é máis doado vivir en Palestina que Israel. A tecnoloxía militar dos palestinos, só con nomeala da medo, e que che abollen o tanque con unha pedrada, xa non che digo, có apuro que teñen os chapistas!.
Polo que eu sei, naquela famosa asamblea votouse a favor de mante-lo pacto de governo có Psoe, postura personalizada en Xavier López ou a favor de racha-lo pacto, postura defendida por Isidro Doporto. Non sei se coincido con vostede.
Un bo e sabio consello?, se vai de vacacións con algunha das famosas axencias, fixese que no catálogo dos hoteis algúns destes ofertan coma atencións especíais aos clientes unha botella de auga na habitación á chegada (unha cutrería despois de gastar 1500 euros por 7 días). Se negocia ben esto pode acadar unha de Paspport. O mesmo lle digo con Caixa Galicia, negocie ben que, cós cartos que ten vostede podelles sacar un 6% tranquilamente. Có rumor na rua da sua falla de liquidez botan a casa pola fiestra. E, se mo permite, un segundo consello, mellor dito unha información que, se saca proveito dela, seralle de moita axuda. Os investigadores que traballan as experiencias relixiosas a nivel cerebral reciben o nome de neuroteólogos. Estes investigadores demostraron que a aplicación dun campo electromagnético no lóbulo temporal induce percepcións sobrenaturais (aparicións, sensación de flotar ou abandoar o corpo). Mediante a tomografía computarizada acadouse mapear a actividade cerebral de persoas sumidas en profundos trances meditativos. Será a sua solución?.

Saude, saudos.

Anónimo

Gustavo Bueno é o friki este salvapatrias metido a comentarista do corazón?
Gran intelecto!!!
Aquel que propuña que as persoas delincuentes se suicidaran, xa que él estaba en contra da pena de morte.

Un friki en toda regla.
Tal vez un dos iniciadores do frikismo iberico (ejpañol quero dicer).

Aínda que certamente non chega á altura do patafísico Arrabal.

Esta coorte de grandes persoas ilustradas nos da para montar unha especie de "gran irmán" ou "a illa da filosofía"; xa os vexo ao lado de cañita brava filosofando...

Intelectos excelsos...

Que aburrimento por deus!!!

blancolexitimo

2. DH, alabolle o gusto musical e irei mirar deseguido se teño esa ulcera que me diagnostica. Ainda que pola forma de escribir pareceme vostede moito mais propenso ca min a ese padecemento.
No da cuestion politica sigue no ESO: deberia saber que calquera formacion politica que se presenta a unhas eleccions pode, e debe, recibir as criticas de calquera cidadan. E un dos principios da democracia. Noutros sistemas non se pode abrir o pico.
¿Tamen sabe vostede de antisiquiatria? ¿Sonalle Franco Basaglia?
Realmente e un home sabio, de ai que non entenda esa linguaxe tendente o insulto e carente de calquera atisbo de ironia.
Penso que xa lle comentei en algunha ocasión que o odio e autodestructivo.
*****

6. Don Lis, no seculo X o rei astur-leones dividiu o reino entre os seus fillos e a Ordoño tocoulle o de Galicia para que 4 anois mais tarde se volvese unir a Leon (vivin na rua Ordoño II de Leon). E asi foi a historia: unindose e separandose de Castilla según os herdeiros entre os que repartir as terras.
De eso a un Reino de Galicia independente e mantido no tempo como se quere facer ver hai un mundo.
Se Galicia se reinvindica nese tempo, Leon deberia declararse un imperio.
Decepcioname cando interpreta que tildo o BNG de irrelevante.
No do finaciamento cose sen fiu (non ten outro remedio).
Queren negociacion bilateral os que aportan mais do que reciben polo que, dada a insolidaridade, temos dificl facer valer o avellantamento e a dispersion da poboacion que cita e comparto.
Vivimos tempos de crisis nos que os ricos non queren compartir a sua riqueza. E a cousa ira a peor.
Comparto parte da sua argumentacion e compartiria mais se fose quen de esquecerse de tinguir toda a sua platica dese nacionalismo uniformizador.
Leo desde hai moito tempo Xornal.com (incluso particpei nos debates con ardor hai non sei xa canto tempo), asi que xa coñecia o artigo que pega.
Saude.
*****

8. Deberia saber que o que lle molesta o poder (politico e economico) son os movementos sociales que articulan alternativas politicas creibles e capaces de convertirse en goberno.
Saben que certo tipo de comportamentos politicos que pretendidamente se situan na extrema esquerda o unico que fan e afianzar as suas posturas conservadoras.
De ai que se leve escrito moito sobre o financiamento de certas organizacions de extrema esquerda e da sua relacion cos servicios secretos.
Pode estar seguro de que persoas coma vostede consiguen xusto o contrario do que pretenden.
*****

11. Leon Felipe demostra o seu desprecio polo guerracivilismo dun pobo (ou conxunto de pobos) condenado historicamente a vivir sin libertade.
*****
*****
*****

Saude.

Anónimo

POdo incluso escriber peror; cando o fago rápido, porque teño presa saeme esas cousas.

A leon Felipe conmo lle pases unha desambigüación terminolóxica despois de facerlle unha mineria de textos ao seu escrito, poden darche moitas claves do seu pensamento.

Ao Franco Basaglia coñezoo de referencias, en tal caso nunca entendín porqué se lle chamou antipsiquiatría ao proceso de humanización da psiquiatría e dos centros penitenciarios chamodos psiquiatricos.

Se pasan vostedes por Conxo-compostela, un referente europeo da psiquiatria de portas abartas entenderan o que digo.

E se se pasan polo departamento de psquitria da facultade de medicina da USC entenderano mellor.

Anónimo

De todas formas, don henry, esquecinme comentar que me paraceu moitisimo máis cachondo e divertido o chamado experimento Rosenhan:
http://en.wikipedia.org/wiki/
Rosenhan_experiment
http://en.wikipedia.org/wiki/
David_Rosenhan

Agora que Nature ven de abrir a posibilidde de visualizar e descargar os seus artigos, é un bo monento para botarlle un ollo ao texto.


CAndo queira seguimos falando do tema...

Anónimo

mariño aprende a distinguir castilla de león para ir empezando a hablar de historia. por algo sus reyes alfonsos llevan números distintos hasta para menendez pidal. siempre que te pones a pontificar de lo que no sabes te columpias. dedicate a la física y la tecnología que ahí yo no te discutiré nada pero de historia tienes que aprender hasta nociones elementales

Anónimo

O seu é meterse onde non o chaman nen no que descoñece:
http://www.gznacion.com/
web/notic.php?ide=8234

En tal caso o mesmo de sempre; a vostede molalle ser un lacaio español. Se historia pouco ou nada.
Tal vez sexa de empaparse de libros tan interesantes como os de Bueno ou Pio Moa.

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Sr. Blancolexítimo, fronte ao «corte epistemolóxico», algúns propuxeron o chamado peche categorial. Pretendían amosar que a ciencia non resulta dun corte có ambiente epistemolóxico existente. Que incluso unha atmósfera teolóxica pode servir de mai para o nascemento dunha ciencia (Newton era cristián). Hai, polo tanto, outras fontes que poden producir unha ciencia que, eso sí, poderá provocar, unha vez xurdida, o corte. Así, plantexaban unha interrogante sobor da vixencia da idea da historia coma ciencia tal coma a vía Althusser, figura interesante no seu contexto, chea de enigmas e dun incalculable valor histórico, eclipsado máis tarde, nos anos 80, por outras razóns referentes á sua biografía persoal. Magoa que hoxe o seu pensamento pasara ao esquecemento das facultades de filosofía, cando foi tan admirado nos 70. É para vostede a historia unha ciencia?. En calquer caso, debería saber que, non sei si tamén leu algún artigo de Manolo Mera, a etapa que vai do Reino Suevo até a Castración e Doma do Reino de Galiza, polos Reis Católicos, é fundamental na conformación da nosa identidade nacional. Aínda que sexa unha tremenda contradición, éste é un período moi descoñecido pola maioría da xente, entre os que se atopa vostede, e, asemade, foi e segue sendo unha etapa con análises terxiversadas, alimentadas e apoiadas polo poder dominante. Do Reino Suevo non se salientan feitos tan importantes como a organización do territorio, nembargantes, dáselle gran valor a súa desaparición baixo a conquista visigoda, a pesar que o primeiro durou máis tempo que o segundo e existen evidencias de que se mantivo como un Reino con feitío propio; ou non se lle dá valor a que, durante varios períodos, conseguíramos un Reino independente e noutros, moito máis extensos, fóramos a esencia do Reino de Galiza e León.
Galiza formou moi primitivamente entes políticos propios e, o Reino de Galiza mantivose coma unha realidade administrativa e diferencial até 1833. Son feitos que amosan unha vontade de soberanía, ademais da existencia desde moi antigo de lazos identitarios comúns. Estas realidades quérense negar co evidente obxetivo político de restar fortaleza a calquer reivindicación de autodeterminación, e especialmente evitar recrear ideas deste tipo e de identidade no imaxinario colectivo. Son concepcións erróneas que mesmo inciden nalgúns sectores do nacionalismo. Tanto o PSOE dun xeito silandeiro, como o PP abertamente, queren controlar a súa divulgación, fundamentalmente no ensino. Compre coñecer o pasado pra construír o futuro.
Se desmerece a persoeiros que tanto contribuíron ao renacer do país como Vicetto e Murguía, se descoñece a González López, se eleva a un romanticismo fantasioso a gran parte dos precursores. Agora ben, sería inxusto non recoñecer que a Asociación Galega de Historiadores realizan unha importante laboura de recuperación, desde o rigor, da nosa historia nacional (por que a maioría da Universidade fica á marxe?). Entre eles compre destacar a un que está moi ligado á cidade de Ourense, Anselmo López Carreira que leva publicados varios libros esenciais sobor da Idade Media (O Reino Medieval de Galicia; A Cidade Medieval Galega; Martiño de Dumio; A Revolución Irmandiña; Padróns de Ourense do Século XV; etc), neles ademais de nos achegar a ese período argumenta arreo, con datos, sobor da terxiversación pola oficialidade de moitos feitos.
Sr. Blancolexítmo, atreveuse vostede a resumir en tres liñas a historia da que dun xeito mentirán di que é a sua terra. Mofase da nosa terra e dos galegos, nega a nosa historia. Vexo que lle quere moito a Galiza!.

Saude, saudos.

Anónimo

Eu non metería por aquí a Benito Vicetto; podeselle atragantar a moita xente (inclído o dono do outeiro...)

Anónimo

Hola, boas tardes, son Lis de Moura.

Por desgraza o descoñecemento do persoeiro abondará polo Outeiro. Se cadra aínda o patrón tivo casa nalgunha das ruas que ten adicadas en tantas vilas de Galiza.
"Como o Mariscal Soult, seguía sempre picando a retaguardia de Moore coa súa enorme masa de cabalos, sufrise este un gran descalabro en Constantin en cuxo paraxe proxectaba aquel cortarlle algúns batallóns; -pero Moore evitouno; facendo que as súas tropas baixasen con rapidez a costa do río Neira, enganando á o seu contrario cun destro e oportuno amago."

Saude, saudos.

Anónimo

o señor mariño aun é capaz de dicir que as cantigas de santa maria as escribiu beiras para amolar e inventarse un pasado normalizado para o galego