Cousas miñas

Foi. Viviamos nunha campana de cristal e pensabamos que eramos o centro do Universo: cando o centro do mundo non eres exactamente ti, por moito que te joda o feito de non selo, sempre podes evitar certos problemas amarrando ben os pantalóns. Decía, máis ou menos, Salvador Espriu en catalán. Supoñiamonos os reis do mambo e non eramos máis que xoguetes do poder. Do poder alternativo. E Cohen sonaba seguido nas trasnoitas. E quedaron aí, nos miolos, metidas as súas cancións/poemas recitados. De por vida. ¡O centro do mundo, seica! ¡Que pobres espíritus románticos! O malo (¿ou non?) é dos que non quixeron seguir coa representación e deixaron o camiño a medio recorrer. ¿Que será deles? ¿Que preocupacións desvelarán o seu soño? ¿Con quen, e de que, conversarán nas tardiñas de tertulia cafeteira? Onde andarán os amigos daqueles tempos.