Hai un par de meses
Era xoves e o sol mortecino do outono envolvia unha Compostela mais nostalxica si cabe. Aparquei nun campus cheo de estudiantes que se preparaban para unha festa. Despois de estar mirando uns minutos como manexar o parquimetro (non se lian as instruccions), pregunteille a un grupo de xente nova como funcionaba. O achegarse a min, duas mozas (a fermosura daballes seguridade e desparpajo) pedironme a moneda despois de decirme que habia que cambiar de coche pois non estaba a altura do conductor. O ver que eran 50 centimos vacilaronme facendo un calculo do tempo que poderia estar ali aparcado con ese diñeiro. Que habia que aforrar e non engordar mais a carteira dos concesionarios da ORA. Eran de Dereito e fixeronme pasar un deses ratos impagables que un quixera que se repetisen todos os dias. Asi que subin pola acera cun sorriso na cara, provocando miradas de reprobacion na xente coa que me cruzaba. Uns pasos de escaleira levaronme a unha sala algo tetrica na que, arredor dunha mesa, se iba falar da instalacion en Galicia dunha nova formacion politica. O pouco empecei a escoitar opinions sobre Galicia e o galego que me recordaron o que resonaba nas Asambleas de estudiantes o principio dos 70 cando uns poucos falabamos na lingua que mamaramos. "¿Por que no hablais en castellano para que podamos entendernos ?", decianche respetuosamente os que repetian: "Tenemos que enmarcar nuestra lucha en unos ejes ...". ¿Que podia pensar alguen a quen se lle nega o uso, na sua terra, da lingua que escoitou no colo da sua nai? ¿Que fago eu aqui?, autopregunteime a min mesmo antes de desconectar (os que estamos algo xordos facemolo a miudo). Asi que a conversa quedaba nun segundo plano mentras a min se me viña a cabeza unha cancion de Miro Casabella, que a volta atopei despois de remexer nos CD. Se recordan estivo colgada no blog un tempo (tampouco da para mais o tema): Dixen que tiña que facer para poder abandonar a reunion e sain pensando que na vida sempre sucede o mesmo: pasas de que tomen por tolo por irte rindo so pola rua a sentir que estas mais so do que pensabas (e certo o que temos comentado: a miudo a libertade trae consigo a soedade). Resumindo: unha domiciliacion menos. Habera que seguir resignandose a ser un perdedor. Parece que as premisas ideoloxicas que estructuran o meu pensamento desde hai case 40 anos non estan de moda. O galeguismo de esquerdas e unha especie en vias de extincion. Habera que solicitar da autoridade competente un plan de proteccion especifico. Tamen ten o seu aquel ser unha especie protexida. Dalle a un certo empaque nestes tempos nos que triunfan os vendedores de fume (ou de patrias).
Soliños estamos entrambos na terra Un consello, Señor das devesas de Piornedo, : non permitas que che chamen Pita do monte. Eu tampouco lle permito certos alcumes os recenchegados que teñen os anos suficientes para pelear cando habia que facelo. Antes caladiños, non fose ser, e agora repartindo adxetivos. Un respeto. |
15 opinions:
Isto dicía o catedrático Gomez Mompart hai pouco:
Os xornais de Madrid teñen realizado un forte labor de construción da identidade española.
É unha trampa presentar a construción identitaria na periferia como nacionalismo e non facelo coa exercida dende Madrid.
Observo con preocupación as campañas anticatalanas realizadas na Comunidade Valenciana nos últimos anos, e que tiveron nos últimos días o exemplo práctico do peche dos repetidores que reemitían o sinal de TV3.
Moitas veces intenta crearse a idea de que as identidades colectivas só se constrúen dende os nacionalismos periféricos, e que cando iso se fai dende os
estados, non é unha construción nacionalista. Os medios de comunicación xogan un papel central na construción das identidades,e ten sido moi importante o labor de construción levado a cabo pola prensa de
Madrid durante os últimos dous séculos. As cabeceiras de Madrid, tan só polo feito de espallar a súa visión da realidade por todo o territorio, teñen realizado un forte labor de construción da identidade española. Porén, isto non ten sido estudado dende este punto de vista. Existe un plantexamento tramposo mediante o cal a construción de identidade que levan a cabo algunhas
cabeceiras catalanas ou galegas é un acto nacionalista, e o que fan as cabeceiras de Madrid non o é.
Dáse como algo natural, loxico, en oposición aos nacionalismos periféricos, considerados anomalías en certa forma. É o que autores como Michael Billig denominan 'nacionalismo banal', que é continuado e aceptado como algo 'natural', 'obvio', tanto a construción e popularización de símbolos, a creación de medios de comunicación 'nacionais', mesmo con esa denominación. Todo iso ten contribuído en todos os Estados á
creación dunha comunidade discursiva, á integración dos seus habitantes, e ten servido ás nacións para construírse a si propias. Pero no Estado Español esa construción nacional non tivo o éxito que acadou noutros Estados. Durante todo o século XIX, que é cando se constrúen os Estados-nación europeos, boa parte da cidadanía española non asume a España como a súa nación, entre outras cousas debido á deficiente implantación da escola pública e á
debilidade e limitación xeográfica dos medios de comunicación de Madrid. Seguramente non é até a ditadura de Primo de Rivera que podemos falar dunha construción efectiva da nación española, a través do partido único (Unión
Patriótica) e o seu xornal homónimo. É unha base que despois recupera o franquismo, que explota moi ben os medios de comunicación nesta construción nacional, sobre todo a radio e a televisión. Vivimos aínda os efectos da construción nacional levada a cabo polo franquismo. Aínda que moitas cousas cambiaron, queda un pouso moi importante. Afortunadamente, dende a Transición naceron algúns medios que se dedicaron a difundir unha nova forma de identidade española, máis aberta e menos agresiva. E en paralelo, fortalecéronse outras identidades no Estado, que crearon os seus
propios ecosistemas informativos.
A forma en que se desenvolveu o conflito valenciano nos medios, esa batalla contra a cultura catalana, ven da Transición, do que se coñeceu como Batalla de Valencia, na que algúns sectores da dereita en Madrid e Valencia observaron un perigo nun posible
achegamento a Cataluña e á dinámica política catalana. A extrema dereita comezou a explotar a valencianidade e a influír en UCD (Attard, Abril Martorell...) e,
despois en AP e PP. Neste senso foi moi importante a feroz campaña
anticatalanista levada a cabo no xornal Las Provincias dende os anos setenta, e posteriormente a que se fixo a través dos medios audiovisuais públicos. E todo
iso agravouse nos últimos anos co conflito sobre o transvase do Ebro. Este sentimento anticatalán que se foi creando vese tamén no fútbol: durante o franquismo o Barça era o segundo equipo dos seguidores do Valencia, mentres que agora, despois de moitas campañas, e da propia acción dos directivos do equipo, o Barcelona é recibido con apupos en Mestalla.
E despois está a teima do goberno valenciano coas emisións de TV3, os repetidores foron instalados hai vinte anos grazas á iniciativa de Acció Cultural del Pais Valencià. O PSPV mantivo en todo momento unha posición ambigua
ao respecto, pero o PP tivo sempre como obxectivo eliminar estas emisións. Cando Zaplana gañou as eleccións en 1995 comezou todo un labor de obstaculación das emisións de TV3, creando interferencias, impoñendo multas, e intentando o peche dos repetidores. Co apagón analóxico, o goberno valenciano atopou a mellor excusa para impedir as emisións e hai pouco conseguiu o peche definitivo do repetidor a Carrasqueta.
Hai vías de solución, existe unha proposta do Ministerio de Industria para outorgar un multiplex de TDT extra a Valencia e Cataluña, para que deste xeito as canles dunha e doutra comunidade se poidan ver nos dous territorios. Pero o goberno valenciano non fixo nada por acelerar o proceso e non sei se se resolverá antes das eleccións
de marzo.
Ou sexa que o señor Henry andaba embarillado por Santiago adiante despois de falar cunhas tinellers.
Como anda o patio...
Coido que máis que governo municipal, o que temos en Betanzos é unha comisión de festas. Non van pola casas pedindo cartos, nin contratan as orquestas, pero do único que presumen até o dagora é dos éxitos nas festas, nas de agosto, na festa da tortilla e nas festas do Nadal. A uns catro meses do primeiro ano do governo Popular, os betanceiros non notamos cambios sustanciáis na nosa cidade, salvo os técnicos na materia, que falan doutro xeito de facer política máis demócrata e transparente, coma o meu admirado Blancolexítimo. Pero estos “ingenieros de la politica” son poucos, son coma os aficioados ao cine, que entenden si unha película merece o Oscar ao mellor guión adaptado, ao mellor director ou á mellor montaxe. Hai en Betanzos os entendidos en política pero, tamén estamos nós, o resto da xente que entendemos pouco ou nada, pero que vemos que neste case primeiro ano todo vai igual ou peor.
Tal vez peor porque, como xa comentei nalgunha ocasión, ainda que CxB o vira necesario, éste non era o momento do cambio, xa que cando triunfa en ouros, Diputación, Xunta e governo central, teñen todo o xogo, e o PP de Betanzos o único que leva é algunha copa pequena -será polas suas festas- o gañador da partida está cantado. É de agradecer o artigo de CxB no xornal de Betanzos, abroncando á alcaldesa, tal vez presaxio dun divorcio anunciado cara á primaveira i é meritoria a sua credibilidade nas institucións pero, na politica, hai unha dura competición, por non decir unha guerra i o caso é derrotar ao rival ou inimigo –non darlle cartos dabondo para facer cousas é un bo xeito-. As cartas derrotistas de Faraldo e Tomé deben de ser reflexo da realidade xa que son continuistas respecto ás queixas do governo anterior. Na miña opinión non debería ser así pero por desgraza foi, é e será, i en CxB, coma entendidos en política, deberíano saber e telo en conta antes da decisión que tomaron na investidura. Menos mal que nos queda Portugal. Non, non quería decir isto, e que non puiden resistirme á rima. Menos mal que a primaveira está ao chegar.
Saudos e saude.
¡Viva España!
Cantemos todos juntos
con distinta voz
y un solo corazón.
¡Viva España!
desde los verdes valles
al inmenso mar,
un himno de hermandad.
Ama a la Patria
pues sabe abrazar,
bajo su cielo azul,
pueblos en libertad.
Gloria a los hijos
que a la Historia dan
justicia y grandeza
democracia y paz.
¡Canta razón tes, Mauricio!
Até a perda da maioria absoluta polo españolísimo Partido Socialista no concello da Coruña, os governos encabezados primeiro por Francisco Vazquez e depois por Javier Losada (probablemente Lousada, a non ser que poida presentar razons biolóxicas para a sua condición de renegado) tiñan claro como se normaliza un idioma: pola via da imposición. E obraron en consecuencia. É así como se ven impoñendo, indefectiblemente, o español no noso país, desde hai bastantes séculos, en función das posibilidades obxectivas que para tal foi tendo a Administración española nun territorio durante moito tempo rural, mal comunicado e alleo aos efectos de unha inexistente escolarización en masa e de uns limitados medios de comunicación. De facto, a medida que as comunicacións, o ensino e os mass media foron estendendose ao conxunto do noso pobo, a política lingüística oficial ten dado resultados mais claros e rápidos, pois os mecanismos de fondo –o control da economía, as vias de promoción social, o sometemento político-institucional, o poder simbólico– teñen funcionado optimamente a favor do español nos últimos séculos. Entender iso –que os idiomas se normalizan pola via da imposición– é fundamental para quen queira facelo. Vazquez e Losada sabeno e, ademáis, contaban até hai pouco có apoio institucional e eleitoral necesario para actuar en consecuencia. Nen sequer necesitaban aparentar calquer simpatía ou complicidade para cós coruñeses e coruñesas que falan aquelo que o Estatuto de Autonomía define como língua propia da Galiza. Porén, nas últimas elecións municipais, os resultados alteraron a composición de forzas e o PSOE decidiu pactar có BNG un governo de coligazón que lle permitise manter a maior cuota de poder no pleno e no governo locais. Como ten afectado iso á posíbel normalizazón das duas línguas oficiais nese concello?. O sintoma máis claro de mudanza é a recente presentación dunha proposta de Ordenanza Municipal de Normalizazón Lingüística, por parte do BNG. Unha Ordenanza que, no caso que sexa aprobada, chegará con unha década de atraso en relación a outros concellos galegos próximos, coma o de Ferrol. Claro que, para que iso aconteza, Losada e o resto do PSOE coruñés terán que ter garantías, afirmárono eles, de que non haberá imposicións. A partires de ahí, poderá activarse um reaxustamento nas condicións de imposición do español na Coruña, pasando a institución municipal a aparentar calquer simpatía ou cumplicidade para cós coruñeses e coruñesas que falan aquelo que o Estatuto de Autonomia define como língua própia da Galiza. Así será, no mellor dos supostos. Lembremos que Ferrol aprovou a sua flamante Ordenanza en 1997 e, a pesar de ter pasado polos sucesivos governos forzas tan variadas coma o PP, o PSOE, o BNG, IU e IF, a Ordenanza aprobada hai unha década nunca foi levada à prática. Na actual lexislatura, Vicente Irisarri e moitos dos seus colegas continuan a falar español, en público i en privado, como fai a maior parte dos funcionarios públicos desa institución municipal. Non é a miña intención desprezar a proposta do BNG da Coruña. Aplaudirei a aprovación de unha nova Ordenanza Municipal de Normalizazón Língüística, máis unha, é que o galego entre así, ainda que sexa só nos dias de festa, nas ilustres instalacións de Maria Pita. Recoñecerei a meritória iniciativa do Bloque. Mentras tanto, manterei a miña firme e realista convición de que, sin imposicións, non hai normalizazón, a non ser que entendamos por normalizazón o que é só unha relativa galeguizazón da vida administrativa nas instituicións públicas da Galiza autonómica. De facto, é iso o que interpretan as principais forzas institucionais, como nos demostrou a própia representante coruñesa do BNG cando defendeu a sua proposta de Ordenanza: “Non se vai impor o galego a ninguén, tratase apenas de normalizar un idioma como se fai noutros concellos da Galiza. Non hai nada de novo, está todo inventado”. Efectivamente, está todo inventado. Esas verbas da concelleira do Bloque, reproducidas nos medios de comunicación, sintetizan as graves carencias das políticas institucionáis fronte ás necesidades da nosa comunidade lingüística. Necesitamos unha normalizazón real, e temos unha virtual. Precisamos dunha normalizazón como a que xa está a ser aplicada ao español nas nosas universidades, nas instituicións municipáis, nos tribunáis, nas empresas, na sanidade, nas salas de cine, nos estadios de fútbol, nos xornáis e nos restantes medios de comunicación, públicos e privados. Está todo tan inventado que só necesitamos a normalizazón aplicada ao español en calquer territorio de poboazón españolfalante, como Santander, Valladolid, Sevilla ou Albacete. Necesitamos, en definitivo, unha normalizazón territorializada: un só idioma con todalas funcións sociáis para o conxunto dun territorio, o noso, e a liberdade para as pesoas falar e até ser individualmente atendidas noutros idiomas, mesmo incluindo como preferencial o español. Nada que inventar, pois é a normalizazón que xá conquistaron o flamenco en Flandes e o frances no Quebeq ao longo do século XX; a normalizazón que os españóis tamén reclaman para Porto Rico perante o dominio do inglés; a que a Confederación Helvética recoñece a cada un dos cantóns que forman a Suiza, de maneira imperceptiblemente impositiva, pois ninguén é individualmente consultado ao nacer sobor do idioma en que vai desenvolver o resto da sua vida. Esa é a única normalizazón posíbel. Unha normalizazón que, no noso caso, só poderá vir froito de unha escolla consciente da maioria do noso pobo, que esixa aos seus representantes políticos –a ser posíbel, nun modelo de intervención social ben máis democrático que o actual– a imposición, si, do galego como língua nacional. Renunciar a unha normalizazón real supon que nos conformamos cá pobre subsistencia de unha versión traducida e redundante do único idioma que conta, até o noso definitivo esmorecimento como pobo. E esa é a única leitura posíbel das políticas lingüísticas que nos últimos vinte e cinco anos teñen sido aplicadas polas principais forzas institucionais actuantes na Galiza. Máís, para algúns galegos, non sei se poucos ou moitos –porque nunca fomos consultados sobre esa cuestión– xa chega de pantomimas. Agradeceríase algunha sinceridade canto a quen quere atinxir obxectivos normalizadores sérios e, a partires de ahí si, vería admisible que se estudasen os ritmos e os camiños para avanza nunha imposizón colectiva que garanta un dereito tan democrático e irrenunciabel coma é a existencia digna da nosa comunidade lingüística.
Ummm, creo que a palabra correcta non é "imposición", senón inmersión lingúistica.
O proceso de imposición levase nos conflictos lingüisticos (derivados dos conflictos políticos de colonización) dende a parte política dominante ata a parte dominada.
Non se pode utilizar (porque non é o mesmo) ese termo para designar un proceso que non é o mesmo, senón que o que tenta é acadar un nivel onde a poboación dun espazo xeográfico teña competencias na súa propia lingua; se iso é imposición entón ao modelo de introdución do castelán deveriamos tratalo de xenocidio lingüistico.
E digo que non se pode utilizar o mesmo termo porque todos e todas sabemos que sustantivar ou adxetivar algo dun xeito determinado non é casual senón causal.
E eu négome tanto a utilizar os mesmos métodos como a mesma terminoloxía que o españolismo impositor nos quere impoñer; ata cando tratamos das nosas cousas que nada lles interesa tenta que o fagamos dende a súa propia perspectiva.
A situación en Galiza ao redor da lingua é delirante.
É unha vergoña ver a comunicación interxeracional que se produce neste país.
Os pais e nais falan cos seus pais e nais en galego.
Os pais e nais falanlle aos seus fillos e fillas en castelán.
Os avós e avoas falanlles aos netos e netas en galego-castelán (nun sitio do mundo a esa fala mistura de dúas e sen nengún sentido chamanlle portunhol, pola mestura de castelán e brasileiro).
Os nenos e nenas falan en castelán porque é o vehiculo de transmisión de coñecemento nas escolas. E se miramos os mapas lingüisticos no tempo, vemos que o maior elemento desgaleguizador (uso do galego) é o ensino primario, que continúa no secundario e superior.
Os nenos e nenas non teñen prexuizos linguisticos cando chegan á escola, pero rematan ,finalizados os estudos decindo, autenticas animaladas a respeito das linguas.
Os seus pais e nais por riba non teñen papa de castelán; o nivel de comprensión na escrita e na lectura dos galegos e galegas é espantoso. O sustrato (mira por onde sae algunha das teorías do Chomsky por aquí) e tan tremenda que construimos a lingua coa gramatica galega escribindo en castelán e metendo unha burrada de galeguismos. Case nada.
E cun panorama deste tipo, atopamonos cos frikis estes estiloe estilo Agli, ou tangallegos, representación culmen dos intereses da máis rancia fidalguía decimonónica do españolismo que aínda lembra con tristura infinda a perda de colonias.
Asentados no politicamente correcto (que ven a ser algo así como que os pactos sociais hai que facelos desaparecer se non me conveñen persoalmente e atacan aos meus principios ideoloxicos individuais-que non grupais) lanzan consignas na que continuamente largan polas súas bocas grandes verdades, como que se lles impón un idioma como se non fora eso o que levan facendo eles toda a súa vida.
O decreto do galego non impide a ninguén utilizar o seu idioma, máis si tenta por primeira vez, que o outra idioma oficial de Galiza, O GALEGO, (non o chinés, o batúa, o europen nen o africans) se trate neste país como un idioma vehicular, e non que se ensine como se fose un idioma extranxeiro, que é nen máis nen menos que o que se leva facendo dende que se ensinas nas escolas.
Claro que poñer ao mesmo nivel un idioma como o galego, de xente sen estudos, pobres, campisiñado, xente cos baixos recurcos económicos ou de nazionalistas-separatistas-terroristas
(e isto non o digo eu, senón un estudo de uso de galego na USC de fai uns anos) cun idioma de poder, culto, de tanta literatura, na que se fan películas, o que fala a clase media e alta non ten sentido. Porque iso é o que pensa este personal realmente.
E o discurso cando existen conflictos lingüisticos derivados da imposición política son en todos os lados do mundo igual, e se non só hai que ver cal é a situación do español en Puerto Rico, tal como alguén xa dixo aquí.
E eu non teño a solución máxica para tentar solucionar un conflicto no que loxicamante o gran perdedor será o galego.
Máis si estou en parte de acordo co comentario de que os regulamentos sirven de pouco. Pero sirven de pouco se non se saben aplicar ou desenvolver. É necesario trascender máis alá da adminstración pública, que como sabemos non está nos mellores momentos de polularidade entre a poboación, e trasladar accións cara a outros sectores como o da empresa privada, mellor valorada para cuestións deste tipo pola poboación. E sendo hábiles e intelixentes pode facerse, e sen nengún tipo de "imposición" (como din estas queridas persoas tan gallegas como...). So hai que ter capacidade de saber tratar "conflictos" deste tipo e saber trasladar elemetos positivos e que poñan en valor o idioma(s).
Sempre pensei, e penso que os métodos de normalización e inmersión lingüistica deven acompañarse ou estar inseridos nun proceso moito máis amplo, que non so toque un caso concreto de conflicto (galego-castelán neste caso), senón que sexa capaz de traballar outros moitos prexuizos que un sistema de educación alleo (guste ou non o modelo de valores imposto pola pedagoxía española non se corresponde coas nosas espectativas igual que un posibel modelo noso non se cumplirían en Andalucía, Madrid, Extremadura etc... so hai que ver as porcentxes de éxito e fracaso educativo en Galiza e comparalo co resto do estado) non so non é capaz de tratar senón que agudiza; e tamén que traballe cara unha visión máis realista da diversidade e interculturalidade que existe no mundo.
Eu sinceramente non quero que darme atrás e mirame ao embigo como fan os españois. Por iso creo que as reflexións propias e colectivas sobre este tema axudanme a entender outros conflictos, outras sociedades, outras culturas.
O outro leva ao aburrimento máis profundo, tanto no persol como no colectivo.
E por suposto, tamén temos o toque pangalaico ao estilo señor Henry, que ve o galego e o seu conflicto dende a perspectiva do construmbrismo máis rancio e cutre.
Las vacas y el gallego se llevan bien. Y por supuesto nada de normas (que o castelán pode ter claro); yo hablo el gallego que aprendí en la aldea. En fin, xentiña cuns prexuizos, autoestima, necesidade de xustificarse tan grandes-altos, que dan medo.
Eso si, non se lles pode decir nada, que para iso estiveron nas trincheiras.
Vaia pailanada.
Como o considero (todavia) un home reflexivo e de palabra supoño que agora recoñecera o seu erro ahi atras e desculparase por escrito con este señor.
Arquivada a denuncia contra o alcalde de Mugardos
[Redacción / 11 Xan 08]
A Audiencia Provincial vén de arquivar unha denuncia por prevaricación presentada no ano 2006 contra o alcalde de Mugardos en relación coa concesión dunha licenza urbanística. Na denuncia, formulada por un veciño, acusábase ao alcalde de ter cometido prevaricación na concesión dunha licenza de obra para a construcción das canalizacións correspondentes ao gasoducto de Reganosa.
Don Lis, para min non hai nada inamovible no que a fronteiras se refire. Xa teño comentado que a evolucion politica da Union Europea e a correspondente reestructuracion xeografica que poderia levar consigo e unha incognita que non se pode despexar hoxe sin pecar de adivino.
Se unha maioria de galegos (non chegaria, o meu ver, coa mitade mais un dos votantes) quixesen unha Galicia independente, eu aceptariao sin rechistar.
Eu, e a inmensa maioria dos galegos (votantes do BNG incluidos), non estou disposto a dedicarlle un segundo do meu tempo a ese tipo de cuestions.
Somos unha comunidade que recibe da caixa comun española e debemos preocuparnos pola mellora do nivel de vida da nosa xente, cultura e educacion incluidas.
Xa temos falado de que, digano ou non os catedraticos, o nacionalismo español e unha herencia do franquismo que os nacionalistas queren traer o primeiro plano porque lles conven mais que a contradiccion fundamental da sua seitura politica sexa nacionalismo galego vs nacionalismo español, que a real que non e outra que nacionalistas vs non nacionalistas.
Por non falar dos metodos.
Leo con gusto todo o que cae nas miñans de Quebec antes e de Escocia agora. Tamen me interesa o conflicto belga. So a incultura de certos irresponsable politicos pode buscar paralelismos co ambiente de guerra que se vive na ruptura de fronteiras que se esta producindo nos Balcanes.
Vostede e un home intelixente e sa be que si o goberno Zapatero pasou de non utilizar a palabra España a falar a todas horas de “Gobierno de España” e por algo.
A socieade española, sobre todo no ambito da esquerda (a cerrazon de IU e unha patoloxia), esta farta de que unha pequena cantidade de votos (o sistema electoral e desastroso) condicione a vida de millosn de cidadans.
O nacionalismo en España xa non lle quedan mais primaveras.
¿Planteouse algunha vez o por que “Nunca Mais” supuxo unha perda de votos para o BNG?
Por suposto que en Valencia e Baleares se fala o mesmo idioma que en Cataluña. A pregunta e: ¿Que te que ver eso con que Cataluña pretenda ser independente?
Escribir que “Durante todo o século XIX, que é cando se constrúen os Estados-nación europeos, boa parte da cidadanía española non asume a España como a súa nación” pareceme unha afirmacion pouco fundamentada.
En Betanzos temos un goberno distinto do que gobernou os ultimos 24 anos. Para calquera democrata eso e saudable.
Unha agrupacion de cidadans tivo o valor de comprometerse (compre recordar que asumindo o pago de 17.000 euros co seu patrimonio) para que o xeito de facer politica en Betanzos cambiase.
Outros, que recibiran votos antes para que o cambio se producise, acabaron negociando parcelas de poder.
Escribirei algo esta semana sobre o tema polo que podemos trasladar esa parte da polemica a ese lugar.
Sobre o galego tamen escribirei algo. Nutrome da sua interesante disertacion.
Saude.
*****
Don Henry (se e vostede), teña coidado que cando un fala de sexo e de diñeiro e cando mais nos traiciona o subconscente e a menudo quedamos espidos diante dos demais.
A sua referencia non e, o meu ver, afortunada.
*****
4, acepto que o himno teña letra ainda que eu non son de himnos (nin deste nin do dos pinos).
Non me parece mal que para outros sexa importante ainda que os defensores de himnos e bandeiras sempre nos trouxeron problemas.
Un pais formano as personas que o constituen unidas por lazos solidarios e culturales.
España e un espacio de libertade no que eu pago os meus impostos recibindo a cambio unha serie de prestacions (que deben ter a mesma calidade en todas as esquinas).
A letra pareceme manifestamente mellorable.
*****
5 ¿Don Henry?, que magoa que despois de ler o que escribe tan didacticamente expresado, teña un que recorrer os renglons dese ultimo parrafo no que tira por terra toda idea de persona reflexiva e seria que o lector se viña forxando.
Non o digo por min. Penso que e a impresión de calquera lector.
O meu ver faltalle un fervor para chegar a entender que a ignorancia e sempre atrevida e unha pesima compañeira.
Neste caso, pretendendo tratarme de pailan, queda espido e coas mans na entreperna diante dos invitados presentes neste salon do outeiro de blancolexitimo.
Claro que o anonimato evitalle o ridiculo na mesma medida en que, inevitablemente, lle engade a ese ultimo parrafo a palabra cobardia.
Direille unha cousa: e a xente como vostede a que tira por terra a laboura continua e calada de defensa do idioma de centos de persoas coma min.
O seu fanatismo e similar as pedras que lle poñian na mochila a todo aquel adolescente que falaba en castelan nos campamentos do Pais Vasco.
Se o galego tivese que nadar vostede, e axente que comparte o que di, serian a bola de ferro que arrastran os presos en tanto que, ilusos, imaxinan ser unhas aletas.
*****
7, agradezolle o primeiro parrafo.
Eu estou disposto a pedrir perdon cando faga falta, sempree cando chegue a conclusion de que o que eu decia fose falso.
Supoño que leu o que di o PSOE de Mugardos o respecto.
Se suma que a denuncia a puxo EU, ven a resultar que o que eu opino coincide co que PSOE e EU pensan.
Pero ainda que asi non fose: si o alcalde e tamen concelleiro de urbanismo e contrata como asesora a unha persona que se dedica a delinquir, presuntamente, e responsable politico desa eleccion e debe asumir a sua culpa dimitindo.
O que fai un cargo de confianza e responsabilidade do politico que o puxo nese lugar.
E tan elemental que non son capaz de entender que alguen non o vexa desa maneira.
*****
*****
*****
Saude.
non señor henry, o que non entende nada é vostede. Tratalo a vostede de pangalaico non é neingún insulto. ë a realidade.
Vostede desprecia todo o que non entende ou non coincide.
Poñamos un exemplo claro do menosprecio que ten vostede pola lingua á que ama(?):
Escribiría vostede en castelán do xeito que o fai en galego argumentando que é o que aprendeu no barrio (deslocalizo o sitio por iso dos prexuizos de uso dun idioma) escribiu vostede con grallas nos seus exames de oposición??? mantén o mesmo discurso co catelan que co galego???
Xa lle respondo: non, simplemente porque vostede pensa que o galego é un idioma menor que non deve ter normativas nen pode acadar os estatus de outros idiomas como o castelán.
Vostede pois é un pangalaico desertor do arado.
Eso si incluso pensa que é intelixente, que xa a coña de todo isto.
Magoa de país, e magoa que persoas coma vostede poidan estar educando.
"A sua referencia non e, o meu ver, afortunada."
Que andaba vostede embarillado polo Campus Sur despois de falar cunas tinellers parecelle unha frase desafortunada???
Desafortunadas son as palizas que recibiron moitos homosexuais naquela zona cando ían de camiño ao Black fai tempos, ou a violación dunha rapaza fai poucas datas.
Eso é desafortunado.
O seu comentario pareceme o dun vello verde que fai tempo que non fode.
Que lle imos facer???
Así é a realidade. Aprenda a redactar primeiro e despois falamos. Mentras evite na medida do posibel largar tonterías dese tipo.
Nota: o anonimato foi unha das primeiras premisas da rede dende a súa creación.
Vostede foi o que acepto xogar nun campo que descoñece.
¿Como vou depreciar o galego, Don Henry, se o utilizaba cando moi poucos o faciamos?
Invitoo a pipa da paz para que reflexione se lle parece ben: ¿Non pensa que o galego andaria mellor se o que se escribe se parece mais o que se fala?
¿Magoa que eu ensine?: Sabe pouco de comunicacion cando e quen de confundir o medio que se utiliza para facer a mensaxe cpmprensible, coa propia mensaxe.
Xa sabe, a forma e o fondo.
No das tineillers sae pola tanxente: pretende que desviamos a mirada cara asuntos mais serios para restarlle importancia o posible acerto da miña provocacion.
No do anonimato ten razon.
Un saudo.
o comentario sobre a transcripción fonética do galego derivase dos seus prexuizos sobre o mesmo.
Sae contiuamente nas enquisas de sociolingüistica cando se traballa con xente coma vostede.
A visisón acientifica que lle da vostede á lingua é brutal, propia da ignorancia. Ven sendo igual que se eu plantexara un modelo de nomenclatura química propia e que cada un fixera o mesmo.
Demostrase así o seu descoñecemento do que é un idioma.
Sobre o medio, mensaxeiro, bla bla bla, vese que novamente é vostede quen non ten nin idea do que fala.
Deve ser por iso polo que a valoración en comunicación é baixisima entre o profesorado nas enquisas que se lles fai ao alumnado.
Ou deve ser por iso que unha mensaxe non chega coa mesma intensidade nen ten o mesmo efecto dependendo de quen sexa que transmite.
Parece que un mal curso de CAP o encumbraron a vostede nun magnifico pedagogo, huás huás huás huás!!!.
Mellor será que sexa vostede quen reflexione sobre as burradas que solta pola boca. Falta lle fai.
Sobre a provocación, aínda estou tentando atopar onde está, a ver se vai pensar vostede que é o centro do universo...
Vexo que, pola causa que sexa, non pode evitar estragar o seu discurso con desacalificacions infantiles coma "burradas que solta pola boca".
¿Tanta perda lle produciu o cambio de goberno no Concello?
Non entende nada, e o malo e que non ten interes por aprender.
Si de comunicacion profesor-alumno se tratase, sendo a lingua de relacion do 85% dos alumnos o castelan, haberia que dar as clases en castelan.
Do que se trata e de que o galego ocupe ese lugar despertando na conciencia da xente nova a importancia e a utilidade do mesmo.
A sensacion de utilidade e tanto maior canto mais parecida sexa a escrita a fala.
Xa viran despois os tempos de liguisticas, filoloxias e demais arquitectura.
Aforro calificativos para os que non entendan esas premisas.
Outros, responsables do que esta sucedendo coa lingua, queren que non se saia nin un infinitivo conxugado da norma. Ainda que a xente nova non a utilice.
E unha discusion inutil.
No CAP encontrei xente que decia cousas interesante e outros que desbarraban.
Non quero, nunca quixen, ser o centro de nada. Ocasions e propostas non me faltaron.
O que non podo evitar, supoño que o entendera, e ser o centro deste outeiro.
Ainda que lle moleste non hai maneira de evitalo.
Escriba algo que queira publicar nunha entrada e eu copiarei e pegarei.
Un saudo.
xa xa xa....
Unha interesame pouco quen governe-desgoverne en Betanzos.
Vostede é un exemplo da xentiña que se move nese pobo.
Non son mellores as persoas do resto dos partidos-frontes políticos.
Non se confunda, non todos/as nos metemos na mesma merda e vivimos obsesionados co revanchismo político (outra cousa é o noxo que produce ver coma xente coma vostede, que non é a única, vive de PN sen pegar pau, sendo un funcionario; eso si me reventa os fidagos).
"A sensacion de utilidade e tanto maior canto mais parecida sexa a escrita a fala." xa xa xa.... demostre o seu coñecemento, así me gusta...
Enton repito, que fará vostede co ncontinúo lingüistico??? que fará vostede coas variantes diatópicas???
digamo, please, que teño unha curiosidade enorme en coñecer as grandes aportacións dun sociolingüista recoñecido coma vostede, hohohohohohohohohohohohohohohoho!!!!!!!!
Publicar un comentario