Funcionarios vs Politicos

Vense mantendo neste outeiro unha polemica que, en esencia, fala de dous colectivos distintos que teñen que interaccionar forzosamente. Refirome a politicos e funcionarios (englobando neles o persoal laboral).

Ainda que non teño por costume falar destas cousas, compre sinalar neste caso que cando alguen tivo o poder durante 24 anos, o funcionariado esta feito a medida dunha maneira de xestionar o Concello. Sobre todo tendo en conta o grado de discrecionalidade que se da nas contratacions da Administracion Local.

Eu son funcionario e teño claro cales son os meus dereitos e obrigas.
Poñereilles un exemplo, disculpandome se a alguen lle sona a batallita do abuelete:
Despois de aprobar as oposicions libres en Madrid, mandaronme a Illescas (Toledo).
Estando ali como funcionario en practicas, escoitei un dia falar do pasado e do autoritarismo do Inspector que lle correspondia o instituto (un tal Sevilla se non recordo mal).
Coincidia co tipo de personaxe que detesto e que un sistema democratico deberia poñer no seu sitio.
Asi que un dia chegou movendose polo instituto levando detras a modo de sequito o director e o secretario (o primeiro un apocado catedratico de Grego e o segundo alguen que, como curiosidade, tiña zurcidos os codos do xersei).
Parece que preguntou polos profesores en practicas, polo que apareceron na sala de profesores na que eu estaba. Tiña (agora menos) por costume ler toda a lexislacion que me afectaba, polo que coñecia os dereitos e as obrigas da situacion administrativa na que me atopaba.
E nesto que o vello franquista (falamos do curso 84-85) se pon diante da concurrencia a recriminarme en plan autoritario (neses pobos de Castilla semella que o franquismo estaba vivo) o non terlle entregado non sei que cousa. Debeume coller nun deses momentos reinvindicativos, pois recordo que lle constestei nun tono similar o seu que era el o que estaba incumplindo o que a norma sobre funcionarios en practicas dictaminaba.
Fulminoume coa mirada e calou. Supoño que se vengou, pois a todos os compañeiros da provincia que estaban na miña situacion (seria longo de contar) lles deron as practicas por aprobadas. A min non, tanto e asi que despois tiveron que sacar unha norma para que os que estabamos na miña situacion nos contase o veran como tempo traballado: eu son funcionario de carreira dous meses mais tarde que compañeiros do Francisco Aguiar que estiveron na mesma situacion.
Felicitabame despois unha compañeira, decindo que no tempo que ela levaba ali era a primeira vez que pasaba.
E nesto que me deu por pensar nuns compañeiros progres cos que me relacionaba, vivian en Madrid, e que decian ser uns activistas case de Primera Linea.

A cada paso que damos volvemos, Don Antonio (Gramsci), a atoparnos co perfil dos que o contexto teorico no que din desenvolverse non ten nada que ver coa sua praxis vital.

Pois eso, que os funcionarios do concello de Betanzos teñen uns dereitos e unhas obrigas, coma todos os funcionarios.
Pero, no mellor dos casos, accederon o seu posto mediante unha oposicion xusta.
A eles non os elexiu ninguen para gobernar o Concello: os cidadans votaron por outros, que na maior parte dos casos teñen moitos menos coñecementos ca eles.
Precisamente por eso lle pagamos os betanceiros un salario para que poñan esas capacidades o servicio do ben comun.

Pero non equivoquemos os terminos: O democratico e un sistema representativo no que os concelleiros son os depositarios da soberania popular.

Cada un no seu sitio: blancolexitimo poderia ser o profesor que mellor tivese programado a Fisica e quimica de 3º de BUP. Pero si o Delegado Provincial lle di que ten que explicar o funcionamento das camaras de plomo, non ten mais remedio que intertar facelo da mellor maneira posible.

Recordo agora unha conversa de tempo atras na que se citaba a unha corporacion democratica de esquerdas que pasou a gobernar un concello que non sufrira cambio algun coa transicion democratica. Narraban como os funcionarios pretenderon torear a xente nova que representaba os veciños. Pretenderono. Porque aquela xente, ainda que nova, tiña moi claro que unha das suas obrigas era exercer a autoridade que os veciños puxeran nas suas mans.

Sobre a maneira de exercer o mando poderiamos falar bastante tempo. E creo que moitos coincidiriamos no diagnostico.

Esto e o que eu penso, dos detalles concretos que se citan nos debates non podo opinar porque os descoñezo.

O que si podo apuntar e o que se ten falado nas reunions de Cidadans por Betanzos sobre o modelo de funcionamento administrativo do concello: Un administracion totalmente autonoma do poder politico no seu funcionamento, nucleada basicamente arredor da Secretaria no legal e funcionarial e da Intervencion no economico.
Seria o poder politico o que determinaria as prioridades e as liñas de actuacion a seguir en todos os aspectos da vida municipal.

Penso que e o que calquera funcionario comprometido co seu traballo desearia. Claro que o de estar comprometido co traballo e unha condicion indispensable.

Tamen pode suceder que en Betanzos ocurra algo similar o que lles comentaba mais arriba. Nese caso teño claro o que eu faria e o que calquera deberia facer.

Porque eu votei por CxB para que goberne o concello no que vivo. E si algo significa gobernar e tomar decisions. E para tomar decisions compre exercer a autoridade que as leis otorgan.

E tan elemental que abochorna ter que escribilo.

Non entrarei, non merecen un segundo do meu tempo, a comentar esas notas de prensa que todos os dias falan da desastrosa xestion (meudeus, dino os que deixaron o concello en bancarrota) e do caos no que estamos sumidos os veciños.

Si por min fose, non se contestaba a maior parte das provocacions que se publican. Ter a flema e a elegancia suficiente para debuxar unha sonrisa ironica que de ningunha maneira pretendese ser despectiva.

Para rematar, poñolles un exemplo:

Eses dias atrás e no Parlamento de Galicia, un personaxe (para min pouco presentable) dirixiase a metade da Camara (a metade dos galegos, logo) tratantandoos de franquistas e preguntando se tomaran as pastillas.
A esta ocurrencia de adolescente malcriado responden a metade dos diputados levantandose ofendidos coma se tivesen a mesma edade mental que o provocador.

¿Como vou estar un tranquilo si son precisamente estes os encargados de lexislar sobre cuestions que afectan a vida da miña familia?

¿E que non hai nos tres millons xente mais capacitada para representarnos?

Como diria o outro: ¡Que tropa señor, que tropa!