Un circo: Capitulo 2

A verdade e que sinto exercer de mosca cojonera na luna de miel que segun LVG estan vivindo PP e CxB. Pero blancolexitimo non e dos que xunguen a Parda e a Morita para levantar os torrons do centeo e, despois de pasar a grade, deixa os nabos sin botar. Asi que despois do Capitulo 1 ven o Capitulo 2 trone ou luza o sol. Ese amor que o parecer se profesan hoxe, parece mentira que non se tivese producido antes. Unha alternativa cidadana, que se compromete a propiciar un cambio nun poder municipal que levaba 24 anos nas mesmas mans (un dos principios esenciales do sistema democratico), dalle o baston de mando a segunda forza politica do concello. Inexplicable desde o punto de vista politico que non se producise desde o primeiro momento unha xestion coordinada da labor de goberno (contemplada nos pactos, por outro lado). Pero o que e inexplicable desde o punto de vista do interes politico colectivo das duas forzas en cuestion, e perfectamente explicable desde parametros personales. Como o fin nunca xustifica os medios, polos recodos do camiño foron quedando os pilares dos que tiñan que ser os cementos dun proxecto distinto para Betanzos. Prendida nas silvas que invaden as aceras do Valdoncel (por onde pasan todos os dias gran parte dos nosos estudiantes), quedou unha alternativa de funcionamento aberto e democratico que deberia exercer , cando menos e se os cidadans estivesen dispostos a respaldala, de mecanismo de control da factoria municipal. O contrapunto imprescindible a tamen imprescindible politica de partidos. Din na miña terra que os amigos se ven nas dificultades: Son aqueles que con poucas palabras se poñen a tua disposicion. E ti sabes que podes contar con eles. Da mesma maneira, non hai mellor xeito de ver a pasta da que esta feita unha persona que darlle unha parcela de poder. Ainda que sexa a presidencia dunha comunidade de veciños. Retratase. Como decia a miña non demasiado ben querida Pascal: Cuando quieras saber como es una persona mira como gasta su dinero. Hai un tipo de personas que me costa moito soportar cando dun proxecto colectivo se trata. Son aquelas que desde o primeiro dia queren dar o espectaculo e sair en todas as fotos. Porque penso que cando alguen exerce un cargo en representacion dun colectivo hai duas condicions indispensables: seriedade e discrecion. Un esta ali por un esforzo colectivo e non pola sua cara bonita. E polo respeto que merecen as decenas de personas que traballaron para colocalo nese lugar, e os centos de votantes que lle deron voz, compre tragarse o ego e comportarse coa responsabilidade que a situacion require. Si representa a un partido politico, ten detras unha estructura que llo impon. Si actua en nome dun colectivo independente, donde o control e menor, compre elevar esa responsabilidade o cuadrado. E o que non o fai asi, por ser incapaz de controlar un ego expansivo, debe irse para a sua casa e dedicarse a realizar actividades para as que estea capacitado. Porque para exercer a representacion politica non o esta. Como diria un amigo meu: E o tipo de persona que che gustaria ver xugando no equipo contrario. Asi que cheguei das vacacions e puxenme a ler ...