¡Por fin!

Tiña que chegar este momento. Despois de tantos anos de compromiso altruista alguen se tiña que dar de conta. Alguen tiña que recapacitar, comparar e facer xusticia. Eu contaba cuns cantos. Un grupiño dos que non lle renden pleitesia o poder de turno, senon as personas que fan ben o seu traballo. Dos que saben discernir entre os que defenden as suas ideas sin pedir nada a cambio e os que comen delas. Uns centos que pensan, escriben e actuan en politica sin pedirlle permiso a ninguen. Eses os que temen os caciques de todo pelaxe e condicion. Eses os que insultan os predicadores, os manipuladores, os que viven da representacion politica e os que esperan vivir da representacion politica. Os que queren ignorar os que pensan que o poder lles pertenece ainda que a soberania resida no pobo. 321 de mirada limpa que saben que ten que haber unha correspondencia entre o que se di e o que se fai. Que non e cuestion de cantidade senon de calidade. Que as verdades son verdades ainda que un rebaño completo se poña a balar o compas para afogar o discurso do que fala de certidumes. Que a etica no comportamento e a unica variable que distingue os uns dos outros. Pensei que eramos 1.473, pero polo que se ve somos moitos mais: Chegar a rirse dun mesmo facendo da ironia unha compañeira de viaxe: Ese e o secreto.