Rodeado de podredume.

Sinto unha profunda náusea.
Unha náusea estructural cando comparo como unha ministra alemana dimite por copiar sin citar as fontes unha parte da súa tesis doctoral, ou como un ministro británico é condenado a oito meses de cárcel por mentir cunha multa de tráfico.
E aquí a oligarquía política, que saqueou as Caixas de Aforros que eran a nosa Banca Pública e o 54 % do sistema bancario español, síntese impune porque é impune.
Nunca saberemos as deudas dos partidos políticos con esas Caixas nas que mandaban desde os Consellos de Administración.
Narcis Serra (ministro de Felipe González), Rodrigo Rato (ministro de Aznar), Hernández Moltó (parlamentario do PSOE) ... dirixían Caixas propiedade de todos nós.
Sin accionistas ós que ter que pagarlles dividendos.
Un saqueo en toda regla.
En comandita coa oligarquía sindical que tamen se sentaba nos mesmos Consellos de Adimistración.
Xa o teño escrito aquí e aquí.

Pero non sirve de nada. 
A oligarquía política e a oligarquía sindical, os novos explotadores corruptos, non teñen medo porque saben que gobernan unha sociedade dormida.
Anestesiada.
Sin pulso nin coraxe.
Coma cando Franco.
E un sinte náuseas cando respira este aire exhalado por bois capados.
De siervos coa cabeza gacha diante do que ten poder.
De acomplexados que escriben tod@s porque pensan que os viste de progresismo.
De mulleres progresistas (¡cómo prostitúen os adxetivos!) que solo falan cando os outros van de machitos, pero que calan coma cortesanas (que a fin de contas é o que son) cando un dos seus (tan machista coma os outros) fala do guapa que está unha xueza (que investiga como se reparten entre os amigos os cartos dos parados andaluces), ou como outro manda a unha ministra a facer punto de cruz.
Ou unha Esquerda Unida que non paga a Seguridade Social dos seus traballadores e anda dando clases de comportamento ético.
Son basura. 
Son a basura que desprestixia o pensamento de esquerdas polo que moitos se xogaron as pelotas e as trompas de Falopio.

E non hai nada que facer. 

Outra vez a xente nova colle as maletas e tira cara o Norte, mentras as televisións retransmiten 20 partidos de fútbol por semana e os esclavos volven falar dos partidos Madrid-Barcelona ou de como se tiran á piscina uns personaxes inclasificables.

Igualito, igualito que no franquismo.



Como la náusea de un borracho ahíto  
de vino malo, un rojo sol corona 
de heces turbias las cumbres de granito; 
hay un mañana estomagante escrito 
en la tarde pragmática y dulzona. 


Describíanos don Antonio o seu presente.
Pero era para empuxarnos:

Mas otra España nace, 
la España del cincel y de la maza,
con esa eterna juventud que se hace 
del pasado macizo de la raza. 
Una España implacable y redentora, 
España que alborea 
con un hacha en la mano vengadora, 
España de la rabia y de la idea. 


Pero o catedrático de Francés equivocábase:o azul sigue vixente, incluso máis que no seu tempo, pero o roxo feneceu.
Prostituírono eses dos que falo máis arriba.
Comerciaron cos valores da esquerda para facerse ricos e colocar ós seus.
Mentras volven emigrar os de sempre.
Esa eterna juventud anda con Mesi ou Ronaldo nas camisetas e nas carpetas, ou paseando bandeiras ó vento mentras entona acordes militares ós que lle chama himnos.





Conmigo que non conten, don Pío, porque

Para mí la patria es lo que se halla bueno y amable en el país en que se ha nacido y se vive; la patria es el paisaje, el color del cielo y del campo, la manera de cantar que tienen los pájaros, la manera de sonreír que tienen las mujeres y el modo de jugar que tienen los chicos.
Es el olor del pan por las mañanas, que sale de los hornos de las aldeas, el aroma de las flores del monte, la manera de hablar y de reír.

Tamén a min
Ahora me sucede como al viajero que ha creído marchar a la casualidad por el fondo de los barrancos, y al llegar a una altura, al ver el camino recorrido, comprende que, a pesar de sus desviaciones y de sus curvas, llevaba instintivamente un plan.
(...)
Ahora la soledad no me entristece ni me asustan los murmullos misteriosos del campo, ni el graznido de las cornejas.
Ahora conozco el árbol en que cantan los ruiseñores y la estrella que lanza su mirada confidencial en la noche.
Ya encuentro suaves las inclemencias del tiempo y admirables las horas silenciosas del crepúsculo en que una columna de humo se levanta en el horizonte.
Y así sigo, con la chaqueta al hombro, por este camino que yo no he elegido, cantando, silbando, tarareando.
Y cuando el Destino quiera interrumpirlo, que lo interrumpa; yo, aunque pudiera protestar, no protestaría....

Daquela mirarei de refuxiarme , coma vostede no 98, na busca da sabiduría.
E que siga xirando a noria dos estúpidos na feira das vanidades

Non gastarei nin unha milésima de segundo máis do meu tempo con esa tropa.